Iskierka

Nie jesteś zalogowany na forum.

#1 2021-05-13 18:27:56

Cornelia Nixon
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 15
WindowsOpera 73.0.3856.438

Po prostu żyj

26 czerwiec 2053 Vrens

Vrens jest niewielkim miasteczkiem, które otaczają liczne lasy. Jest to na tyle małe miejsce, że każdy zna każdego i niezwykle łatwo rozpoznać nową twarz przyjezdnego. Nie dzieje się tutaj zbyt wiele, bo nie ma gdzie. Dla starszych osób, bądź tych którzy poszukują spokoju jest to istny raj na ziemi. Posterunek policji, chociaż został postawiony za głosowaniem mieszkańców, którzy zarzekali się, że nie czują się bezpiecznie z każdym kolejnym rokiem obrasta pajęczynami tak jak policjanci tłuszczem pochodzącym z paczek pączków, które zżerają na posterunku. Największą atrakcją tej zabitej dechami dziury jest wielki wyrzeźbiony grzyb przez lokalnego...artystę.
A co z młodymi? są, ale już od pierwszego wdechu jaki tylko wezmą w tym mieście stają się od razu martwi, szarzy i bez żadnego wyrazu. Ci, którym się udało jeszcze przed pełnoletnością zmyli się i nigdy więcej nie wrócili do tego miejsca...a cała reszta? skończy najpewniej w nędznej fabryce konserw, która została wybudowana nieopodal, aby zmniejszyć bezrobocie.
............................................................
Kończył się rok szkolny, czerwcowe słońce przygrzewało rozgrzewając ciało zmuszając tym samym mieszkańców Vrens do wyciągnięcia luźniejszych ubrań. Cornelia wraz ze swoją przyjaciółką Arlene wybrały się do pobliskiego parku, który znajdował się naprzeciwko szkoły, do której jeszcze nie tak dawno same uczęszczały. Blondynka jak zwykle zajęła jeden z trzepaków na którym zwiesiła się głową do dołu. Kusa biała bluzka opuściła się odrobinę w dół odsłaniając fragment jej brzucha. Arlene natomiast usiadła na rozgrzanym chodniku i tak obydwie dziewczyny obserwowały jak schludnie ubrane dzieci wychodzą ze szkoły dzierżąc w dłoniach świadectwa.
-I tak większość z nich skończy albo w tej cholernej fabryce, albo zostanie na łasce rodziców- Mruknęła Cornelia kiedy ostatnie dziecko po uzyskania soczystego buziaka w policzek od matki wsiadł do auta i odjechał z rodzicami spod szkoły.
-Hmmm- Burknęła dziewczyna nasuwając czapkę z daszkiem na oczy chroniąc się tym samym przed słońcem.
-Zupełnie jak ty...nie powinnaś była być teraz w domu na obiadku z siostrą?- Zapytała się a Cornelia przysunęła do swoich oczu elektroniczny zegarek, który znajdował się na jej nadgarstku. Do góry nogami dość trudno było odczytać godzinę, ale i tak doskonale wiedziała, że jest już spóźniona dobrą godzinę.
-Aby wysłuchiwać jaka to ona jest cudowna, a jakim nieudacznikiem jestem ja...nie dziękuję- Dziewczyna w końcu przestała niczym leniwiec wisieć na trzepaku. Zgięła się lekko w pół, aby chwycić dłoniami rozgrzaną od letniego słońca rurkę i podciągnęła się, aby usiąść.
-Nienawidzę tego miejsca- Wydusiła ostatecznie z siebie, kiedy zapadła chwila milczenia. Arlene westchnęła ciężko. Słyszała o tym już tyle razy, że mogłaby swoją przyjaciółkę zacytować z pamięci.
-Wystarczy przejść przez bramę. Z resztą z twoimi umiejętnościami dziwię się, że nie zgłosiłaś się do jakiejś może służby specjalnej. Pewnie chcieliby kogoś takiego jak ty-
-Tak i byłabym na czyiś rozkaz, albo zrobiliby mi autopsję, wystarczy, że to miasteczko mnie zabija czynnik ludzki nie jest mi jeszcze potrzebny- Dziwne umiejętności pojawiły się u Cornelii już za dzieciaka. Do tej pory pamięta jak na zajęcia biologii dostali za ukatrupić kwiatka, aby pokazać jak niezbędna jest woda do życia. Podstawowy problem był taki, że bez względu na to jak Cornelia próbowała go ususzyć ten i tak zawsze odrastał w chwili, kiedy dziewczyna tylko go dotknęła. Tak zaczęła się jej przygoda o której nie wiedział nikt oprócz przyjaciółki, która o dziwo również w późniejszym okresie przejawiała pewne zdolności.
-Ehhh...- Mruknęła zeskakując z trzepaka. Podeszłą powoli do sitaki opierając o nią dłoń.
-Cisza, spokój...ludzie uprzejmi...nawet mam wrażenie, że nie pada tutaj deszcz. Wszystko tutaj jest takie idealne. Zaplanowane...ułożone. nie cierpię takiego życia.- Nie były to nowe słowa. Cornelia powtarzała to zdanie niczym mantrę już od najmłodszych lat. Już jako dziecko nie wpisywała się w ten idealny obraz rodziny. Będąc małym brzdącem przejawiała rebelskie zapędy, a z wiekiem, kiedy próbowana utemperować jej charakterek wybierając do tego najgorszą metodę, czyli przyrównania do jej idealnej siostry zrozumiała jedno. Musi być najlepsza w byciu najgorszym. Niestety trudno to osiągnąć w takim małym miasteczku. Więc jej wyczyny ograniczały się do podpalenia kilku śmietników i drobnych kradzieży w sklepie za które nawet nie chciano jej ukarać bo i po co.
-Przynudzasz. Weźmy w końcu dupę w troki i wyjedźmy z tej dziury...zwiniesz trochę pieniędzy rodzicom ja swoim i na dojazd mamy. A potem będziemy martwić się co dalej- Plan ucieczki był snuty od dawna, ale chyba obydwie dziewczyny czekały na moment, kiedy frustracja narośnie w nich do tego stopnia, że nie będą w stanie myśleć nawet logicznie. Blondynka odwróciła się zerkając na rozpłoszona na ziemi przyjaciółkę, która łypała na nią spod czapki i uśmiechała się cwaniacko. Znała ten uśmiech...to było wyzwanie pod tytułem "nie podpuszczam cię ale..."
-Dobra...- Odezwała się w końcu po chwili milczenia z podobnym uśmieszkiem.


Arlene Gratton (#FF0000)klik

Kiran Shaw (#663300)klik

Offline

#2 2021-05-13 21:01:53

Noir Mandragor
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 14
WindowsChrome 90.0.4430.93

Odp: Po prostu żyj

Ten sam dzień, wieczorem, Khuul

Noir spokojnie oddalał się od głównej świątyni, idąc ulicami miasta rozglądał się naokoło podziwiając jak zmieniło się to miejsce od ostatniego czasu gdy tutaj przebywał, miasto, ludzie, wszelakie nowe pojazdy bez koni czy nowa technologia, mężczyzna podziwiał to z dość chłodnym i obojętnym wyrazem twarzy, zupełnie jakby nie dziwiło go to, chociaż jednocześnie było to po prostu nowe.
Nagle zgiął nogi w kolanach by następnie wykonać wysoki skok i stanąć w powietrzu nad budynkami, zrobił to w ostatnim momencie, gdyż ogromny pocisk z fioletowego światła przeleciał przez ulicę, którą podążał, wtem pojawił się On, stojąc około 15 metrów przed chłopakiem z bojową postawą, również tak jak i on, stał w powietrzu, Czerwonooki skierował na niego swoje spojrzenie.
- Noir z Mandragory...
- Ubi est Iron Del Fugakushi? (Gdzie jest Iron Del Fugakushi)
Zapytał ze spokojem odpowiadając na wezwanie tym samym swojego przeciwnika, sam umięśniony mnich tylko zmrużył bardziej oczy po tym jak Noir najzwyczajniej w świecie zignorował jego wezwanie.
- Wiem, że rozumiesz Wspólną Mowę, więc nie będę się bawił z Tobą w mowę starożytnych, Iron nie żyje.
Odrzekł niecierpliwie.
- Quid accidit Tamiko? (A co się stało z Tamiko)
Noir najwidoczniej nie do końca miał świadomość tego, gdzie a raczej kiedy się znajduje, lub może po prostu chciał wiedzieć co się stało z jego kompanam? Nikt nie mógł być pewny tego, czego on sam dokładnie szukał, ale on sam czuł, że musi poznać odpowiedzi na swoje pytania.
- Porzuciła wampiryzm na rzecz bycia człowiekiem by móc odejść z tego świata jak jej ukochany, ale nie martw się, ja, Albedo Dragomir zadbam o to byś zaraz do nich dołączył. Gałąź rodu Dragomir do którego należę od pokoleń strzegła posągu w którym Cię zapieczętowany z obawy, że powstaniesz ponownie a wraz z Tobą chaos i szaleństwo, nie pozwolę Ci powrócić, Noirze Mandragor!
Oznajmił by następnie skoczyć w powietrze i zamachnąć się a zaraz potem wykonać uderzenie w Noira tym samym zrzucając go z impetem na ziemię, która nieco się rozpadła pod wpływem siły ciosu, sam Noir przez chwilę leżał w bezruchu, by zaraz potem uśmiechnąć się.
- Non iam doloris memoria, quae est in pugna. (Zapomniałem już czym jest ból podczas walki)
Oznajmił spokojnie podnosząc się powoli, zaś jego szal poruszył się, by zaraz potem końcówki zaczęły szybko kierować się ku Albedo.
- Vos admonere me! (Pozwól mi sobie przypomnieć)
Krzyknął gdy końcówki szala miały już dopaść mnicha, lecz ten odchylił się do tyłu by zaraz potem gwałtownie przechylić się w przód i wydać z siebie ryk, tym samym wytwarzając dziwną, fioletową energię, która niczym fala uderzeniowa zaczęła podążać po szalu i ostatecznie uderzyć w czarnowłosego tworząc mu spore rany, lecz te... Po prostu zaczęły się goić.
- Intelligo... (Rozumiem)
Powiedział tylko spokojnie spuszczając głowę, zgiął się w przód a jego ręce opadły bezwładnie, przez dłuższą chwilę spoglądał w ziemię i nie poruszał się, wiatr zaczął rozwiewać jego czerwoną koszulę, która była dla niego zdecydowanie za duża, po chwili jego wzrok ponownie popędził ku mnichowi z klanu Dragomirów, by następnie sam Czerwonooki wyprostował się by następnie złączyć ręce równo a przed nim pojawiły się dwa czerwone kręgi otoczone runami, kręgi otworzyły się by wystrzelić z siebie dwa spore czerwone promienie lecące w kierunku Albedo, mnich jednak złapał je w dłonie i blokował ich przepływ, by zaraz potem odchylić nieco na boki a strumienie energii przekierowały się w inną stronę by ostatecznie uderzyć w dwa miejsca w mieście, Czerwonowłosy odwrócił się na moment.
- Kurwa!
Zawołał, lecz wtedy poczuł przed sobą coś... Groźnego.
- Quo quaeritis?! (Gdzie patrzysz?!)
Zawołał nagle Noir będący przed nim a jego szal momentalnie uderzył mnicha i pociągnął za sobą aż do ziemi, wtedy z ust Czarnowłosego wysunął się pozłacany sztylet z czubka którego został wystrzelony kolejny, lecz znacznie większy czerwony promień, prosto w kierunku unieruchomionego Albedo. Eksplozja była wielka, powaliła kilka budynków w okolicy a kurz i dym zasłoniły niemal całą dzielnicę.
- Erat miserabilis (To było żałosne)
Powiedział już spokojnie Noir a końcówki szala powróciły do swojej naturalnej długości, sam chłopak tylko wpatrywał się w miejsce, w które wystrzelił promieniem, gdy nagle za nim dym się poruszył a Albedo wyleciał z pięścią na swojego przeciwnika uderzając go i momentalnie posyłając go w jeden z wieżowców.
- Nie lekceważ mnie! Opanowałem sztukę Mrocznego Ciała oraz Boskiej Pięści! Moje ciało jest niemalże niezniszczalne!
Wrzasnął wściekły, lecz rany wywołane wcześniejszym uderzeniem śmiały zaprzeczać tej tezie, wiele otwartych ran oraz spływająca krew dawała jasno do zrozumienia, że nawet tajemne sztuki jego klanu są niewystarczające dla kogoś takiego jak Noir Mandragor.
- Muszę to szybko zakończyć...
Powiedział w myślach Albedo który momentalnie wyskoczył w kierunku dziury, którą zrobił, lecz nim dotarł do uszkodzonego wieżowca, Noir już wyleciał z niego ze sztyletem wystającym z ust skierowanym w niego.
- Vajra!
Krzyknął wściekły, zaś Albedo tylko skrzyżował palce a wokół niego pojawiła się złota aura przedstawiająca tysiącrękiego buddę, dłonie momentalnie zasłoniły mnicha przed ostrzem, lecz Czerwonooki nie powiedział ostatniego słowa...
Od jego tułowia w dół zaczęła pojawiać się energia, która niczym pierścienie kierowała się w dół, tym samym tworząc coś w rodzaju dopalacza, którym Noir napędzał swój atak, Albedo próbując odeprzeć go, posyłał coraz więcej dłoni energii w stronę Noira, jednak trwali w swoistym impasie przez dłuższą chwilę, wtedy aura zaczęła pękać niczym szkło aż ostatecznie rozpadła się by zaraz potem pozwolić Noirowi wylecieć dalej, chłopak wykorzystał w pełni tę okazję i zaraz potem przedarł się przez ciało Albedo ku niebu zatrzymując się jakieś 50 metrów wyżej i stając na równych nogach, z szerokim uśmiechem podziwiał jak rozerwał lewą rękę oraz lewą połowę tułowia swojemu przeciwnikowi a ten opadał na ziemię  chwytając się za rozerwane kończyny i przeklinając Mandragora.
- Ty skur...
- Per viam, quam te respicere magis similis daemonium et humanum est, si nosti? (Swoją drogą, przypominasz bardziej demona niż człowieka, wiesz?)
Zagaił Noir spokojnie opuszczając złączone dłonie.
- Ut omnes sibi possit superare et non possum, Albedo Dragomir? (Każdy powinien umieć pokonać samego siebie, a czy Ty to potrafisz, Albedo Dragomir?)
Zapytał z satysfakcją patrząc jak czarna energia wypływa z ran Dragomira, ten spojrzał na tę energie, która wypływała niczym smoła i otaczała go, zaczynał rozumieć, co się dzieje, podczas tego ataku Noir nie tyle co chciał go zabić, co przekształcić w prawdziwego demona...
- Hic noster vale. (To nasze pożegnanie)
Dodał ze spokojem Noir, po czym otoczyła go czerwona strefa a zaraz potem wyleciał on w niebo, tym samym rozpraszając burzowe chmury i zostawiając czystą nocną pogodę, Noir Mandragor uciekł właśnie ze swojego więzienia...

Tej nocy nad niebem można było dostrzec coś, co przypominało spadającą gwiazdę, leciała ona nisko aż nie spadła gdzieś w lesie niedaleko małego miasteczka, wśród drzew Noir spokojnie wylądował a sfera zniknęła, chłopak zaczął się rozglądać po czym po prostu uniósł radośnie ręce w górze i zaczął się cieszyć niczym małe dziecko.
- Sed ei poterat videre faciem suam utinam! (Ale mu powiedziałem, szkoda, że nie widział własnej miny!)
Wołał radośnie ekscytując się tym co działo się niemalże kilka godzin wcześniej.


Wraith - Wygląd

Offline

#3 2021-05-13 21:43:08

Cornelia Nixon
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 15
WindowsOpera 73.0.3856.438

Odp: Po prostu żyj

Cornelia wedle wielu mieszkańców tego małego miasteczka była szczęściarą. Jej rodzice dzięki swojej żyłce do interesów dorobili się małej fortuny co pozwoliło im na wybudowanie nowoczesnego domu na jednym ze wzgórz, które otaczały Vrens. Dom był przestronny wypełniony światłem oraz najróżniejszą technologią, która miała ułatwić życie domownikom. Dziewczyna jednak od luksusów oraz krytych basenów jakie miała w domu wolała ten sławetny plac zabaw i trzepak na którym z przyjaciółką spędzała całe godziny. Dzisiejszego dnia po omówieniu szczegółów ucieczki blondynka wróciła dopiero po zmroku. Swoją rodzinę w postaci matki, ojca oraz starszej siostry zastała w salonie siedzących na pięknej, idealnej biało-czarnej kanapie popijających herbatkę i jedzących caisto. Wzrok domowników spoczął na dziewczynie i przez chwilę zapanowała niezręczna cisza, którą przerwał ojciec. Był to elegancki mężczyzna, którego ciemne włosy starannie zaczesane nie ogromną ilość żelu zaczynały już nosić ślady siwizny. Jego żona z kolei poddało się tylu zabiegom estetycznym, że spokojnie mogłaby uchodzić za trzecią siostrę Cornelii. No i jeszcze siostra. Młoda dziewczyna z burzą brązowych loków, która próbując odkryć w swojej siostrze jakieś ambicje powtarzała "jesteś podobna do mnie" Nienawidziła ich tak samo jak tego miasta.
-Gdzie byłaś...spóźniłaś się na obiad i nie powitałaś siostry- Odezwał się mężczyzna odkładając elegancką filiżankę na przeszklony stół. Caroline wzruszyła tylko lekko ramionami odchylając głowę w tył.
-Myślę, że moja siostra nie potrzebuje kolejnych ust, które będą całować ją w dupę- Matka zbladła tak samo jak dziewczyna siedząca obok niej. Ojciec przez chwilę wydawał się chcieć coś powiedzieć, ale Cornelia była w stanie założyć się o to, że właśnie zabrakło mu śliny w ustach. Wargi dziewczyny rozciągnęły się w lekkim uśmiechu.
-Nudzicie mnie...- Dodała po czym jak gdyby nigdy nic ruszyła w stronę schodów, aby udać się do swojego pokoju zostawiając za sobą gadanie ojca, że "DOPÓKI MIESZKA POD ICH DACHEM" znała tę śpiewkę na pamięć. Przez dwadzieścia lat pod tym dachem słuchała jej codziennie.
Weszła do swojego pokoju zatrzaskując drzwi z czarnego drewna z impetem tak, że aż wazon stojący na pobliskim stoliku na korytarzu zadzwonił niebezpiecznie. Dziewczyna omiotła czerwonymi tęczówkami ciemny pokój na ścianach, którego znajdowały się liczne plakaty. W przeciwieństwie do całej stylistyki domu u niej nie było ani przestronnie ani jasno, a wszystko to za sprawą zasłon, które sukcesywnie zasłaniała zaraz po tym jak jej matka chciała je odsłonić. Robiła wszystko, aby odbiec tylko od tej cholernej wizji ideału. Na podłodze walały się jej liczne ciuchy rzucone niedbale zaraz przed tym jak szła spać. Rzuciła się na łóżko ze świadomością, że leży na nim być może już po raz ostatni. Musiała poczekać tylko, aż rodzice oraz siostra udadzą się spać, co nie trwało długo. Zwlekła się z łóżka dopiero w chwili, kiedy usłyszała za ścianą głośne chrapanie ojca. Do niewielkiego plecaka schowała kilka najpotrzebniejszych ciuchów. Wyszła po cichu zamykając za sobą drzwi od pokoju. Zeszła po schodach prawie na oślep ponieważ w całym domu zostały zgaszone światła. Znała jednak jego rozkład na pamięć i dotarcie do kurtki ojca w której jak zawsze znajdował się portfel nie było niczym trudnym. Wyciągnęła z niego niewielki plik banknotów, który zaraz został schowany w kieszeni jej spodni. Była już przy drzwiach wyjściowych...miała naciskać klamkę, kiedy zadzwonił jej telefon.
-Czego?- Wyszeptała konspiracyjnie a w słuchawce usłyszała głos swojej przyjaciółki.
-Wyjrzyj przed dom...- Blondynka przez chwilę zastanawiała się o co chodzi, ale kiedy tylko uchyliła drzwi od razu zrozumiała w czym problem. Wpatrywała się na coś co właśnie ewidentnie spadało z nieba i wylądowało w pobliskim lesie.
-Widziałaś to co ja?- Głos przyjaciółki oprzytomnił blondynkę, która stała już na ulicy przed domem.
-Tak...spotkajmy się w tym lesie- Arlene próbowała coś powiedziała, najpewniej zaprotestować ale dziewczyna nie dała jej ku temu okazji.
Dojście do lasu nie zajęło blondynce dużo czas a i po drodze spotkała się z przyjaciółką.
-To musiało być gdzieś tutaj...weź poświeć- Cornelia włączyła latarkę w swoim telefonie zaczynając przyświecać najpierw na ziemię a zaraz potem przeniosła się na drzewa, aby sprawdzić czy nic na nich nie siedzi.
-Nie jest to sprawa dla nas...wracajmy i zróbmy to co miałyśmy zrobić. Corni...chodź...strasznie tu...- Blondynka czuła jak jej przyjaciółka ciągnie ją raz po raz z ubranie, ale ona nawet nie drgnęła. Wpatrywała się w ciemność tak jakby chciała przebić ją swoim wzrokiem i odkryć jakie tajemnice skrywa. Drgnęła dopiero w chwili, kiedy usłyszała dźwięk łamanej gałązki. Reakcja była natychmiastowa. Wyciągnęła swoją rękę a jeden z wystających korzeni drzewa zaczął od razu się poruszać, aż w końcu wyrwał się z ziemi i wystrzelił prosto w stronę dźwięku...


Arlene Gratton (#FF0000)klik

Kiran Shaw (#663300)klik

Offline

#4 2021-05-13 22:35:06

Noir Mandragor
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 14
WindowsChrome 90.0.4430.212

Odp: Po prostu żyj

Satysfakcja Noira nie trwała długo, gdyż zaraz po tym jak zaczął wydawać z siebie radosny okrzyk poczuł jak coś uderzyło go w głowę, opuścił powoli ręce a zaraz potem przyłożył dłoń do bolącej głowy i zaczął spoglądać wokół siebie nieco zdezorientowany, tak naprawdę nie był nawet zły czy zdenerwowany, poświęcił chwilę na przemyślenia na temat ulotności radosnych chwil, jakkolwiek cudowne one nie byłyby znikają tak szybko i teraz stało się to samo, jego chwila triumfu dosłownie pękła niczym bańka mydlana stykająca się z gałęzią.
- Chwile ekstazy są tak ulotne... Podczas gdy cierpienie egzystencji wydaje się być nieskończone...
Noir zamknął oczy i wsłuchiwał się w otoczenie, by zaraz potem uchylić swoje powieki i skierować się w stronę z której wyleciał korzeń, szedł spokojnie, aż zbyt spokojnie jak na kogoś kto właśnie oberwał kawałkiem drzewa, nie mniej jednak czarnowłosy słynął z dziwnych i nietypowych zachowań.
Przed dziewczynami zaczęła wyłaniać się z ciemności czyjaś sylwetka, aż w końcu był tak blisko, że pomimo nocy można było w pełni dostrzec całą postać. dziewczyny zobaczyły wysokiego, szczupłego mężczyznę o czarno-białych włosach, noszącego szal na szyi, długą rozpinaną koszulę, workowate spodnie oraz nieco ciężkie buty, nie można było jednak być pewnym czy to noc nadawała mu bladości skóry czy raczej była to jego naturalna cera.
Noir stanął przed dziewczynami, blisko i wpatrywał się w nie przez chwilę ze spokojnym oraz nieco zobojętniałym wyrazem twarzy, aż powoli obie niewiasty mogły dostrzec jak ta kamienna twarz zmienia się w grymas niekontrolowanego gniewu.
- Vere? Tu es vere exitio in tempore triumphi meum gaudium, et cum ipso ligno Ordinarius?! Sentis taedio vitae! (Naprawdę? Naprawdę niszczycie mi moment triumfu i radości zwykłym kawałkiem drewna?! Czy wam życie zbrzydło?!)
Noir wręcz krzyczał na nie nie mając litości, po swych słowach zaczął wyrzucać kolejne zdania w najpewniej niezrozumiałym dla dziewczyn języku, chociaż po długości wyrażeń i zachowaniu chłopaka można było wnioskować, że nie były to raczej pochwały dla dziewczyn za ich niesamowity czyn. Chwilę jeszcze zajęło Czerwonookiemu krzyczenie gdy ostatecznie jego mina nieco zrzedła widząc miny dziewczyn.
- Tu nescis quid me dicens quid tu? (Wy nie wiecie co mówię, prawda?)
Zapytał z widocznym załamaniem by następnie przymknąć oczy i uderzyć się otwartą dłonią w twarz, ową dłoń chłopak utrzymał na twarzy odwracając głowę gdzieś w bok.
- Nunc, purus? (Moment, dobrze?
Oznajmił ponownie ignorując fakt, że dziewczyny mogły nie zrozumieć jego słów, następnie zaczął odchrząkiwać i lekko pokasływać przykładając dłoń z twarzy do ust, by ostatecznie ponownie skierować swoją głowę na delikwentki.
- Okej, dobra, teraz mnie rozumiecie, prawda? Znacie mowę wspólną, czyż nie?
Zapytał a gdy dziewczyny potwierdziły uśmiechnął się, po czym westchnął cicho przymykając oczy, po ponownym uchyleniu ich zaczął otwierać usta by móc coś znów powiedzieć.
- To na czym to ja... A tak! No więc ja ledwo co wydostaję się z ogromnej statuy, uciekam ze świątyni i pojedynkuje się z gorylopodobnym dziwadłem z jakiegoś klanu z północy Rushy, dowalam mu, ripostuje a gdy się poddaje rzucam mu kozackim tekstem na pożegnanie, po czym odlatuje w chmury by zaraz po wylądowaniu i momencie mojej glorii przyszły sobie takie dwie i mi to zepsuły?!
Przy kolejnych krzykach, które wręcz wypłoszyły ptaki z drzew, Noir zaczął nerwowo machać rękoma chcąc najpewniej nadać tej sytuacji więcej dramaturgii, chociaż jednak w tym momencie bardziej przypominał rozpieszczone dziecko, które nie otrzymało upragnionej zabawki podczas zakupów. Nie mniej jednak on sam brał to na poważnie i chciał oddać jak przeżywa tak idealne zniszczenie jego chwili.
- Jak zawsze... Człowiek człowiekowi wilkiem... A zresztą... I tak nie ma się czym chwalić! Dobra... Gdzie ja dokładnie jestem... Byłem pewien, że wylądowałem w pobliżu pewnej wioski...
Czerwonooki przyłożył dłoń do głowy i lekko spuścił wzrok najwidoczniej zastanawiając się głęboko nad miejscem do którego trafił, po czym nieopatrznie skierował wzrok na niewiasty, które jakimś cudem wciąż stały przed nim.
- C-co? Och... A wy nie powinnyście były zwiać jakąś chwilę temu gdy krzyczałem? Zwykle nikt w nocy w lesie nie czeka na to aż jakiś nieznajomy człowiek skończy je opieprzać za to, że trafiły go czymś w głowę...
Noir zdawał sobie sprawę jak wygląda rzeczywistość oaz jak cała sytuacja mogła wyglądać, najpewniej mimo wszystko krzyczał do samego końca by móc się po prostu wykrzyczeć albo chciał odstraszyć je, to już wiedział on sam.


Wraith - Wygląd

Offline

#5 2021-05-14 12:32:54

Cornelia Nixon
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 15
Windows 7Opera 73.0.3856.427

Odp: Po prostu żyj

Dziewczyny stały w miejscu. Obydwie zaparły się mocniej nogami o ziemię zupełnie tak jakby były gotowe na przyjęcie potencjalnego ataku. Cornelia zmrużyła oczy a delikatny powiew wiatru poruszył jej włosami. Arlene drżała delikatnie. Liczyła na to, że z zarośli wybiegnie nagle jakaś wypłoszona wiewiórka i będzie mogła razem z przyjaciółką wrócić do miasteczka tylko po to, aby zniknąć z niego raz na zawsze. Marzenia dziewczyny okazały się, jednak płonne. W ciemnościach dostrzegły ruch, oraz tajemniczą sylwetkę, która szła prosto na nie. Im bliżej tajemniczy cień był tym bardziej zaczynał przybierać ludzkich kształtów, aż w końcu w pełnej okazałości pokazał się im młody chłopak, który zupełnie tak jakby nic się nie stało zaczął wymachiwać rękoma oraz krzyczeć niemal na całe gardło, aż kilka ptaków poderwało się z pobliskich gałęzi. Cornelia wraz z Arlene przyglądały się mu uważnie nie ruszając się nawet o milimetr.
-Wspólną?- Odezwała Arlene po chwili milczenia. Sytuacja nie była codzienna, ale nuda czasami wygrywała z logicznym myśleniem, które w tej sytuacji najpewniej każdej normalnej osobie kazało uciekać jak najdalej. I Arlene nawet zaczynała zdawać sobie z tego sprawę, gdyż pociągnęła za kawałek bluzki swoją przyjaciółkę, która wpatrywała się w tajemniczego gościa.
-Chodźmy...zostawmy go ze...swoją euforią-Blondynka nie drgnęła jednak i najwyraźniej nie miała najmniejszego zamiaru poddawać się tak błahemu uczuci jakim był strach. Nie lubiła kontroli nawet tej, którą próbowało zyskać jej ciało.
-Może byś się chociaż troszeczkę przejęła. Facet własnie zleciał z nieba...chyba...a my tu...- Urwała bo blondynka właśnie wykonała kilka kroków do przodu. Korzeń, który przy pomocy tajemniczej mocy został wyrwany z ziemi za sprawą kilku gestów dziewczyny wrócił posłusznie na swoje miejsce zatykając tym samym wyrwę w mchu oraz ziemi jaką utworzył.
-fakt...jest tu niewielkie miasteczko, ale ono zabija samym swoim istnieniem- Odparła dość spokojnie wzruszając ramionami. Arlene pacnęła się otwartą dłonią w czoło. Cornelia nie bez przyczyny często była nazywana "kaskaderką" robiła głupoty, rzucała się w sam środek kłopotów z których na szczęście przeważnie wychodziła obronną ręką.
-Czy ty masz w sobie chociaż trochę...odrobinę zachowawczości...tak na wszelki wypadek?- Blondynka spojrzała przez ramię na przyjaciółkę i posłała jej lekki uśmiech co sprawiło, że dziewczyna zesztywniała lekko.
-Mam...dzięki temu mogę ją olać- Nuda wypierała wszystko, chęć zaznania czegoś więcej niż tego idealnego, zaplanowanego od początku do końca życia w którym nie działo się aboslutnie nic.
-My własnie spieprzamy stąd...do jednego z miast do starego przyjaciela...możesz zabrać się z nami jeżeli chcesz- Miała przeczucie, że chłopak ten może dostarczyć jej interesujących przeżyć i nie miała zamiaru tracić takiej okazji z oczu.
-Corni...co ty...zwariowałaś...nawet go nie znasz...- Próby dotarcia do rozsądku blondynki ewidentnie schodziły na niczym. Dziewczyna odwróciła się wracając do Arlene i opierając się o jej ramię.
-No wiem...ekscytujące prawda?- Blondynka wychodziła z dość prostego założenia. Bez ryzyka nie było zabawy
-Raczej chore...jak on. Gada o jakiś statułach i mnichach. Pewnie nawet nie zleciał z nieba tylko bawił się fajerwerkami...dość nieumiejętnie- Arlene była tą, która próbowała doszukiwać się logicznego wyjaśnienia, chociaż sama wiedziała, że nie wszystko na tym świecie jest logiczne...chociażby to co przytrafiło się Cornelii czy też samej Arlene. Dziewczyny do tej pory nie umiały tego w żaden logiczny sposób wyjaśnić.


Arlene Gratton (#FF0000)klik

Kiran Shaw (#663300)klik

Offline

#6 2021-05-14 20:15:07

Noir Mandragor
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 14
WindowsChrome 90.0.4430.212

Odp: Po prostu żyj

- Mowa Wspólna... Język Uniwersalny... Zresztą... Wiem już, że znacie...
Odrzekł nieco speszony chłopak wpatrując się w brunetkę, skoro go zrozumiały i odpowiedziały na jego słowa, momentalnie zdał sobie sprawę, że trafił z językiem i nie miał już problemu z komunikacji z tymi... Dziwnymi osobami.
Noir po chwili mógł obserwować jak czarnowłosa próbuje subtelnie zakomunikować blondynce by nawiewały od niego, zaś blondynka wydawała się nie przejmować tym i mimo wszystko w jakiś dziwny sposób brnęła w tę dyskusję komentując miasteczko z którego prawdopodobnie właśnie wyszły, on sam przez moment spoglądał na blondynkę z obojętnością aż do momentu gdy ta zaproponowała mu by dołączył do ich przygody, czarnowłosy słysząc tę propozycję nieco uchylił szerzej oczy by zaraz potem odwrócić głowę w bok.
- Ta brunetka ma nieco racji, to trochę szalone... Hm... Poczekajcie moment...
Po tych słowach dziewczyny mogły dostrzec jak szal chłopaka zaczął się unosić, jego końcówki wydłużać i kierować ku górze, chwyciły one sporego drzewa by zaraz potem pociągnąć chłopaka w górę niczym bezwładną marionetkę, Noir unosił się a gdy dotarł do wysokiej gałęzi, rękoma chwycił się jej i wspiął na nią, przez moment spoglądał w niego unosząc głowę ku górze, w pełnym zamyśleniu i milczeniu... Do czasu...
- Układ gwiazd... To nie tu... Są nieco inaczej ułożone, powinienem kierować się na zachód by uzyskać ich układ? Czy wciąż mogę się nimi kierować? Tak... Jeśli pójdę na zachód... Dojdę do tej wioski.
Mówił sam do siebie, spokojnie i cicho, by zaraz potem westchnąć i zastygnąć w bezruchu.
- Ile takich czystych nocy mnie ominęło? Jak długo byłem odcięty? Brakowało mi tego, widoku gwiazd...
Mówił wręcz szeptem wspominając momenty w których bez żadnego skrępowania spoglądał na niebo i podziwiał te świecące kropki które spoczywały na czarnym niebie rozświetlając je, nie wiedział czemu ale lubił to robić, było to dla niego odprężające do tego stopnia, że mógł uznać to wręcz za swoje hobby. Noir skierował wzrok na dół spoglądając na dół i widząc wciąż w lesie te dwie sylwetki.
- Wciąż tu są?
Zapytał sam siebie a zaraz potem końcówki jego szala ponownie się rozciągnęły i skierowały na inne drzewo lecz znacznie niżej, tak by chłopak mógł w spokoju opaść na dół i wylądować znów przy tych dziewczynach.
- Cóż... Jeśli kierujecie się na zachód, to mogę sobie z wami pochodzić... Jak nie, to nie marnujmy już swojego czasu.
Oznajmił dość prostą zasadę, nie chciał nadkładać drogi mimo iż nawet nie wyjaśnił co nim kieruje, zresztą, nie tylko to było dla niego ważne, czarnowłosy bowiem zwrócił uwagę na odnowiony korzeń, który do nie dawna był czymś co trafiło go w głowę, zaraz potem skierował wzrok na blondynkę.
- Ty naprawiłaś ten korzeń?
Zapytał spoglądając na nią nieco podejrzliwym i zaciekawionym spojrzeniem.


Wraith - Wygląd

Offline

#7 2021-05-14 21:08:08

Cornelia Nixon
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 15
WindowsOpera 73.0.3856.438

Odp: Po prostu żyj

-Hmmm...odezwał się ten co gadał sam do siebie w lesie...- Mruknęła Cornelia krzyżując ręce na klatce piersiowej. Nim, jednak ona czy jej przyjaciółka zdążyła się odezwać były świadkami kolejnej dość interesującej sceny. Obydwie dziewczyny obserwowały jak chłopak został nagle poderwany przez swoją odzież i nie tylko z ziemi. Arlene korzystając z chwili okazji podeszła do przyjaciółki stając przed nią wyraźnie zdenerwowana całym tym zajściem.
-Dobrze się czujesz, czy nuda już tak uderzyła ci do głowy, że chcesz postawić na szli nasze życia. On jest nienormalny- Starała się mówić dość cicho, chociaż zamaszystej gestykulacji nie była w stanie w żaden sposób zatrzymać. Blondynka westchnęła tylko ciężko. Nie lubiła tłumaczyć się ze swoich pomysłów, ale w tej chwili była pewna jednego. Wyruszy z tym chłopakiem z przyjaciółką lub bez.
-Może nam pomóc...może w jakiś pokrętny sposób dzięki niemu dotrzemy do tego czemu jesteśmy takie a nie inne.- Był to argument z którym niezwykle trudno było walczyć. Odpowiedzi, która w jakiś logiczny sposób wyjaśniłaby chociażby zdolności Cornelii dziewczyny poszukiwały od dawna. Do tej pory nie udało się im, jednak ustalić nic sensownego.
-Chcesz uzyskać odpowiedzi czy po prostu wyczułaś zbliżający się pożar i chcesz rzucić się w płomienie?- Cornelii strach był znany, ale przez te wszystkie lata nauczyła się nad nim panować. Można by nawet powiedzieć, że na swój sposób osiągnęła w tym mistrzostwo. Na skutek czego przesuwała granice chcąc poczuć co kolwiek...coś co upewni ją w tym, że nadal żyje. Blondynka uśmiechnęła się lekko przeciągając się leniwie. Nim, jednak odpowiedziała ich nowy "przyjaciel" postanowił zejść z drzewa, aby łaskawie im odpowiedzieć. Blondynka skierowała na niego swoje czerwone tęczówki i zmarszczyła lekko brwi w wyrazie zdziwienia. Sięgnęła do kieszeni swoich spodni i wyciągnęła telefon komórkowy na ekranie którego wystukała kilka rzeczy  po czym odwróciła go ekranem do chłopaka pokazując elektroniczną mapę na której mógł bez problemu odczytać nazwę miasta...Ridgeway
-Wybieramy się do tego miasta...miasto seksu, hazardu, biznesu...i wszystkiego co brudne. Mam tam znajomego co...- Urwała nagle bo Arlene stęknęła cicho otwierając szerzej oczy.
-Nie mówisz chyba o...- Cornelia kiwnęła lekko głową z uśmiechem. Miała dostatecznie dużo czasu, aby zaplanować swoją ucieczkę a zrealizowanie tego planu było już tylko czystą formalnością.
-I chyba nie myślisz, że będziemy iść tam z buta...chodź- Nie odpowiedziała na pytanie chłopaka dotyczące tajemniczego ataku korzenia. Nie miałaby absolutnie żadnej zabawy z odkrycia już ja na starcie wszystkich swoich kart. Ruszyła ponownie w stronę miasteczka nie oglądając się nawet za siebie, aby upewnić się czy jej przyjaciółka i tajemniczy towarzysz idą za nią.
Po krótkim spacerze ponownie wrócili do miasteczka, które powitało ich ciszą. Cornelia skrzywiła się jedynie lekko widząc te same nienaganne budynki z idealnymi ogródkami i białymi płotkami.
-Witaj w pieprzonym raju- Odezwała się po raz pierwszy od dłuższego czasu. Nie miała, jednak zamiaru kontynuować dalej tej rozmowy. Szła dalej przed siebie, aż w końcu ta dziwaczna grupka dotarła do jednego z miejscowych barów w którym paliło się światło a z wewnątrz dało się usłyszeć zapijaczone głosy klientów. Blondynka rozejrzała się uważnie po parkingu aż w końcu zlokalizowała brązowego Vana z odkrytą przyczepą.
-To nasza przepustka...Arlene...wiesz co robić- Brunetka kiwnęła lekko głową i na kuckach podeszła do auta. Z kieszeni wyciągnęła zwykłą wsuwkę i zaczęła coś majstrować przy zamku drzwi, które po chwili stały już otworem i wszystko byłoby dobrze gdyby nie alarm w aucie. Cornelia  momentalnie chwyciła chłopaka za rękaw jego bluzki i pociągnęła za sobą wskakując na pakę. Arlene w tym czasie podłączyła kilka kabelków w aucie. Silnik zawył głośno a brunetka wycofała z parkingu, aby odjechać spod baru zostawiając za sobą właściciela, który usłyszawszy warkot silnika swojego wozu wystrzelił z baru. Wyjechanie z miasta nie zajęło im dużo czasu, kiedy tylko minęli znak informujący o tym, że właśnie opuścili cywilizację Cornelia zaśmiała się głośno wstając na chwilę z miejsca trzymając się mocno dachu auta. Wiatr rozwiewał jej blond włosy a ona wpatrywała się w ciemność, która ustępowała przed reflektorami auta. Dziewczyna zastukała kilka razy w dach auta a kiedy przyjaciółka jej odstukała usiadła ponownie na swoje miejsce kierując wzrok na chłopaka.
-Coś za jeden tak naprawdę?- Zapytała się w końcu po chwili milczenia.


Arlene Gratton (#FF0000)klik

Kiran Shaw (#663300)klik

Offline

#8 2021-05-15 23:36:36

Noir Mandragor
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 14
WindowsChrome 90.0.4430.212

Odp: Po prostu żyj

Po zejściu na ziemię i zapytaniu, Noir spoglądał na jakąś małą rzecz, którą wystawiła mu jego nowa znajoma, pochylił się w przód i przez moment wpatrywał się na mapę która była tam wyświetlona, zmrużył oczy by nieco się skupić.
- Hm...
Zaczął przeciągle, by ostatecznie wyprostować się i skierować wzrok ponownie na blondynkę.
- Chyba to po drodze... W ogóle... Co to za... Uch... Technologia? Dobrze to ująłem?
Czerwonooki zdawał się nie wiedzieć czym są telefony komórkowe, trudno się dziwić, w jego czasach nie było żadnych telefonów, dlatego on sam do końca nie zdawał sobie sprawy z czym miał do czynienia, był jednak... Zaciekawiony tym małym magicznym pudełeczkiem, co zresztą wykazała mimika jego twarzy, jednakże dziewczyny nie dały mu chwili nawet na odkrycie tego, gdyż od razu zaczęły kierować się w stronę miasteczka, nawet unikając odpowiedzi na pytanie o korzeń, który został odnowiony. Noir sam szedł lekko zgarbiony z nieco opuszczonymi rękoma, jakby były one bezwładnymi kończynami, był to jego dość normalny sposób chodzenia, jedynie różnił się tym, że okazjonalnie chował dłonie do kieszeni spodni, jednak praktycznie zawsze się garbił.
Gdy dotarli do miejsca z którego pochodzą dziewczyny, co szybko skomentowała blondynka z małą dezaprobatą, po czym skierowali się w pobliże baru, sam Czerwonooki szedł w milczeniu aż zatrzymali się przy jakimś barze, tutaj Noir kucnął i obiema dłońmi dotykał ziemi starając się skupić.
- Nie czuję tu nic... To nie to miejsce... Zdecydowanie muszę skierować się na zachód...
Mówił spokojnie do siebie, gdy nagle poczuł pociągnięcie za koszulę co tym samym zmusiło go do wstania, i skierowania się w stronę, którą wyznaczyła mu blondynka, czarnowłosy na początku lekko się opierał, lecz ostatecznie poszedł grzecznie i wpakował się szybko do naczepy by zaraz potem cała ta trójka ruszyła w siną dal.
Sam Noir na początku nie mógł się nadziwić tym czym właśnie jedzie, obserwował otoczenie i wdychał powietrze wraz ze spalinami przymykając przy tym swoje czerwone oczy, by ostatecznie spuścić nieco głowę i pogrążyć się w lekkiej zadumie.
- Silniki spalinowe... Za moich czasów powstawały ich prototypy, lecz teraz widzę, że rozwinięto ich koncepcję... 130 metrów... 150 metrów... 190 metrów... 230 metrów... 275 metrów... 300 metrów... 370 metrów...
Chłopak zaczął dosłownie wyliczać jak bardzo się oddalają od miejsca skąd wzięli vana, jednakże robiąc to nie obserwował nawet drogi, wpatrywał się w dół głośno wyliczając ile już przebyli, tym samym samemu odkrywając jak naprawdę rozwinęła się technologia od czasu gdy był w zamknięciu, dla niego było to czymś ciekawym a nawet i fascynującym, jednak i to miało drugie dno, bowiem Noir poza tym małym zafascynowaniem próbował wyliczyć ile muszą jeszcze pokonać by mógł w spokoju dotrzeć do swojego upragnionego celu.
Jednakże i z tych rozmyślań wyrwała go blondynka ostatecznie pytając o to kim on jest, Czarnowłosy zaciął się przy liczeniu i przez moment wydawał się nie rozumieć co się właśnie stało, siedział w bezruchu około minutę by ostatecznie podnieść swoją głowę i skierować ją na dziewczynę.
- 3485 metrów... Kim jestem... Jestem człowiekiem...
Odparł by zaraz potem ponownie spuścić głowę i spokojnie wrócić do swojego wyliczania, nie był w tym momencie jakoś zainteresowany wymianą imion ze swoimi "towarzyszkami podróży", nawet jego głos był nieco wygaszony, dając jasno do zrozumienia, że na ten moment był skupiony na swoich małych wyliczeniach i nie interesowało go to, co działo się wokoło.
- To tutaj!
Zawołał nagle by zaraz potem podnieść się, ugiąć lekko nogi w kolanach i wyskoczyć z naczepy na drogę, gdy stanął na równe nogi rozejrzał się w około, by zaraz potem spojrzeć na gwiazdy i pokiwać głową, następnie skierował się w las i szedł spokojnie dobre 10 minut by ostatecznie wyjść na małą polanę z płynącą po jej środku rzeczką, rozejrzał się wokoło by ostatecznie dostrzec z oddali młyn, wtedy był pewien tego, gdzie trafił, szedł więc spokojnie aż ostatecznie dotarł do... Ruin małej wioski, jednak to nie zraziło chłopaka, szedł on przez zniszczone i spalone budynki rozglądając się aż ostatecznie znalazł się w okolicach małego cmentarza, tam zaszedł nad jeden grób i ponownie skierował głowę ku niebu rozglądając się.
- To tutaj! Gwiazdy są tak samo ułożone jak wtedy!
Zawołał podekscytowany by zaraz potem ponownie kucnąć i dotknąć rękoma ziemi, ponownie wczuł się w to zadanie, jakby analizował glebę za pomocą swoich palców, jednakże to nie żyzność gleby go interesowała.
- Tak jak myślałem... Magia Życia wyczuwalna w tej wiosce... Nawet teraz... Zaś pod ziemią czuję Magię Śmierci... Coś jest pod wioską... Czuję to... 120 metrów w głąb.... Nie... 130... Nie... 150! Mam! Czuję... Marmur... Kopuła? Tak... Ogromna... Zamknięta... Grobowiec? Czuję wyziewy śmierci... Może ktoś tam być?
Noir położył się na ziemi i przystawił ucho do niej próbując czegoś nasłuchiwać, leżał tak dłuższą chwilę by ostatecznie westchnąć cicho i wstać z gleby otrzepując się po drodze po czym zaczął rozglądać się wokół.
- Kopuła może być wielka... Większa niż ta wioska... Gdzieś musi być wejście do podziemi...


Wraith - Wygląd

Offline

#9 2021-05-15 23:56:28

Cornelia Nixon
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 15
WindowsOpera 73.0.3856.438

Odp: Po prostu żyj

Nie był to czas na udzielanie potrzebnych odpowiedzi. A przynajmniej Cornelia była takiego zdania. Wychodziła z założenia, że im szybciej znajdzie się daleko od domu tym lepiej się poczuje i faktycznie tak było. Zaraz po wyjeździe z wioski dziwna ulga zawładnęła jej ciałem a z serca miała wrażenie jakby opadł olbrzymi głaz. Nie dane było jej, jednak nacieszyć się tym uczuciem, gdyż chłopak zaczął ponownie mówić coś czego blondynka kompletnie nie rozumiała.
-Człowiekiem...- Powtórzyła cicho za nim a na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech.
-Musisz mieć o sobie dość wysokie mniemanie w takim układzie. W tych czasach miano "człowieka" jest dość ekskluzywnym przywilejem- Dziewczyna była gotowa nawet zaryzykować stwierdzenie, że po tej ziemi nie chodziła już żadna istota, która była godna takiego miana.
-I to bynajmniej nie ty decydujesz o tym czy zasługujesz na to czy nie- Dalsza rozmowa nie miała, jednak większego sensu gdyż chłopak najwyraźniej miał ciekawsze rzeczy do roboty takie jak mruczenie do siebie. Cornelia nie sprzeciwiała się temu. Sama nie była duszą towarzystwa a już tym bardziej kiepsko wychodziło jej silenie się na uprzejmość, która miałaby na celu podtrzymać rozmowę. Zapadła więc cisza, która była przerywana warkotem silnika oraz cichym mruczeniem chłopaka, który nagle jak gdyby nigdy nic wystrzelił z przyczepy. Arlene widząc całe to zajście w lusterku zahamowała dość gwałtownie sprawiając, że blondynka musiała mocniej chwycić się naczepy, aby nie wylecieć.
-Co on odwala...życie mu...- Brunetka wychyliła się zza szyby, ale urwała swój monolog w chwili, kiedy dostrzegła, że ich przypadkowy pasażer nie tylko nie zrobił sobie żadnej krzywdy to jeszcze wydawał się być bardziej podniecony niż wcześniej.
-Zostawmy go i jedźmy w swoją stronę- Blondynka nie miała, jednak najmniejszego zamiaru odpuszczać. Sama wyskoczyła z naczepy i poszła za chłopakiem będąc ciekawa tego co on też kombinował. Nie był normalny w jej oczach i nie miała najmniejszego zamiaru tego ukrywać, ale w przeciwieństwie do Arlene - Cornelia zawzięcie ignorowała kolejne ostrzeżenia swojego mózgu. Ewidentnie pchała palce między drzwi. Arlene odpięła ze złością pas i wyszła z auta. Znała swoją przyjaciółkę i wiedziała, że ta pozostawiona sama sobie nawet przypadkowo byłaby w stanie rozpętać jakąś aferę z której cholernie trudno byłoby jej wyjść. Brunetka przedzierała się przez zarośla, aż w końcu dotarła do polany po której kręcił się ich znajomy i mówił coś o jakiś grobowcach i dziwnych kopułach. Cornelia usiadła na jednym z większych kamieni przy rzece i z plecaka wyciągnęła paczkę papierosów z której wyciągnęła jednego, którego wsadziła między wargi odpalając jego końcówkę przy pomocy zapałki. Zaciągnęła się gryzącym dymem wypuszczając po chwili z ust kłąb białego dymu, który rozmył się w powietrzu.
-Co on robi?- Zapytała się Arlene zasiadając obok przyjaciółki a blondynka jedynie wzruszyła ramionami.
-Nie mam zielonego pojęcia...ale jestem ciekawa gdzie go to zaprowadzi- Odparła spokojnie oczekując na dalszy rozwój wydarzeń. Do momentu, aż chłopak wydawał się nie zdawać nawet sprawy z ich obecności dziewczyna miała zamiar dowiedzieć się o co w tym wszystkich chodzi. Od tak...z czystej ciekawości.


Arlene Gratton (#FF0000)klik

Kiran Shaw (#663300)klik

Offline

#10 2021-05-16 00:48:42

Noir Mandragor
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 14
WindowsChrome 90.0.4430.212

Odp: Po prostu żyj

Noir przez moment stał spokojnie spoglądając się w okolicę, jakby szukał gdzieś rozwiązania tej zagadki, nie mniej jednak nie mógł w żaden sposób odnaleźć żadnej wskazówki, mimo to miał już trop, coś czego nikt nie odkrył od stuleci a może i nawet tysiącleci! Sam Czerwonooki czuł swego rodzaju podniecenie i irytację z powodu, że jest tak blisko a jednocześnie tak daleko.
Czarnowłosy spokojnie zaczął wracać na polankę, nie zwrócił uwagi, że jego towarzyszki wciąż tu są i obserwują jego zachowania, nie obchodziło go to w tym momencie, jego umysł był zajęty czymś zupełnie innym.
- A Tamiko mówiła, że to tylko legendy i pogłoski... Powinienem zabić tę wampirzą... Wróć! Byłą wampirzą szmatę! Zaraz... Ona już nie żyje... Iron też... Może powinienem znaleźć Mimiko... Ciekawe czy ona wciąż żyje, może umarła już? A jeśli żyje to czy powinienem ją zabić? Ale w sumie ona nie jest niczemu winna... Jednak może chcieć się zemścić, z kolei zaś może nie chcieć...
Noir dosłownie kucnął tam gdzie stał i złapał się za głowę próbując odnaleźć odpowiedzi a jego wzrok zaczął drżeć, nie mógł zdecydować co począć i widocznym było, że go dosłownie męczy, nie było to dla niego łatwe, podjąć taką decyzję teraz, w tym momencie.
Kiedy tak spoglądał drżąc przed siebie, dostrzegł coś intrygującego, podniósł się ponownie na równe nogi i podszedł pod jedno drzewo, kucnął przy nim i przyglądał się czemuś przy ziemi przez moment.
- Książka?
Zapytał sam siebie po czym chwycił ją w dłoń i spokojnie przybliżył do twarzy próbując dostrzec coś więcej, przyglądał się jej chwilę by zaraz potem zacząć palcami u drugiej ręki lekko ocierać wnętrze dłoni a gdy przestał, z jego ręki wydobyło się małe białe światełko które uniosło się na wysokość głowy chłopaka i zapewniło mu oświetlenie, wtedy Noir pochwycił książkę w obie ręce i otworzył ją, wertował podniszczone i przyżółkłe strony aż ostatecznie palcami wyjął coś z pomiędzy kartek i przyglądał się temu.
- Włos... Czarno-złoty... Gdzie ja jestem dokładnie?
Noir ponownie wyprostował się by zrobić trzy kroki w tył i spojrzeć na niebo, przez moment przyglądał się mu beznamiętnie by ostatecznie otworzyć szerzej oczy po tym co odkrył.
- Wielki wóz... Nad tą książką jest konstelacja wielkiego wozu! A to czym tu przyjechałem... Wielkim wozem... To znaczy... Końcówka konstelacji, ten ogonek... Rozumiem!
Czerwonooki podskoczył wręcz z radości by następnie skierować się w prawą stronę rzucając gdzieś książkę na ziemię, zaczął iść spokojnym krokiem, wręcz spacerkiem, zupełnie tak, jakby wierzył w to, że te dziwne niepowiązane ze sobą znaki były jednak dla niego dość oczywiste. Szedł tak z 15 minut aż dotarł do podnóża góry, spojrzał na skały przed nim, przez moment przyglądał się im z zaciekawieniem a światełko latało wokół rozświetlając mu je, potem zaczął w nie lekko stukać palcami nasłuchując odgłosów jakie powstawały.
- Skały... Nie... To kłamstwo! Te skały kłamią!
Zaczął wręcz krzyczeć by zaraz potem zrobił zamach pięścią i uderzył w skałę a ta... Rozpadła się niczym tafla lodu, odłamki dosłownie znikały rozpuszczając się w powietrzu zanim opadły na ziemię, zaś przed Noirem jak i najpewniej jego towarzyszkami ukazały się w głębi góry ogromne, czarne wrota otoczone wyrytymi na nich wszelkimi runami.
- Czuję stąd wyziew śmierci... To jest wejście! Ale WCIĄŻ NIE WIEM CZY MAM ZA TO ZABIĆ MIMIKO!
Noir ponownie złapał się za głowę i zaczął nią kręcić na boki szukając odpowiedzi, ignorując tym samym swoje własne odkrycie, które mimo wszystko było dla niego ważne, ten dylemat wciąż po prostu gnębił go w środku.
- Z jednej strony dzieci nie powinny płacić za debilizm rodziców, z drugiej... Mimiko to Mimiko! Córka Tamiko i Iron'a! Nie wiem! Może jest dobrą osobą! A może jest zwyrodniała! Agh!
Chłopak uderzył głową kilka razy o wrota, tym samym uspokajając się po chwili, wziął głęboki wdech i dotknął dłonią wrót, zaczął im się baczniej przyglądać, próbując rozszyfrować runy wyryte na drzwiach.


Wraith - Wygląd

Offline

#11 2021-05-16 01:14:08

Cornelia Nixon
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 15
WindowsOpera 73.0.3856.438

Odp: Po prostu żyj

-Długo tu jeszcze będziemy siedzieć...czego spodziewasz się zobaczyć?- Właściwie od dłuższego czasu nie działo się tak naprawdę nic interesującego. Od dwie dziewczyny patrzyły się jak jakiś człowiek kręci się po polanie jak wariat i coś mruczy do siebie.
-Nie mam pojęcia...może doczekamy się czegoś niesamowitego- Odparła spokojnie wyrzucając niedopałek papierosa do rzeki. Obserwowały przez chwilę kolejne dziwne sceny niepewności chłopaka, który ostatecznie chyba wpadł na rozwiązanie swojego problemu i postanowił ruszyć dalej a Cornelia poszła za nim zmuszając tym samym przyjaciółkę do kontynuowania tej podróży. Cała trójka doszła w końcu do podnóża jakiejś góry przy której były ponownie świadkami rozterek ich "przewodnika" który z impetem uderzył w kamienną ścianę, która zaczynała rozlatywać się na drobne kawałki i znikać w powietrzu.
-Dobra...- Odezwała się w końcu po chwili milczenia podchodząc bliżej chłopaka nie zważając nawet na to, że ten zajęty był waleniem dosłownie łbem w jakieś drzwi. Blondynka najwyraźniej zaczynała już powoli tracić cierpliwość.
-Powiesz mi wprost, czy to twoje kręcenie się przyniesie jakiś bardziej interesujący efekt, czy po prostu marnuje tutaj czas- Skrzyżowała dłonie na klatce piersiowej.
-Bo póki co jedyne co pokazałeś to to, że leczenie psychiatryczne powinno być przymusowe- Trudno było zrobić na nie wrażenie czego nie można było powiedzieć o jej przyjaciółce, która stała z uchylonymi ustami i obserwowała wszystko to co działo się do tej pory.
-Co chcesz jeszcze zobaczyć...CORNELIA...ON ROZWALIŁ ŚCIANĘ GOŁĄ RĘKĄ-
-No i...ja  też tak umiem...i nawet nie muszę przykładać do tego tak dosłownie ręki- Blondynka była świadoma tego, że to ona zmierzała za chłopakiem a ten wcale nie deklarował się, że pokaże im coś ciekawego. Nie zmieniało to jednak faktu, że w jakimś swoim zawiłym i skomplikowanym myśleniu dziewczyna uznała, że tak właśnie miało to działać. Był punktem zapalnym, który miał wyrwać z niej nudę, która zamieszkała w niej w chwili, kiedy tylko przyszła na świat w tej cholernej wiosce.
-Magiczne światełka, rozwalanie ścian czy gadanie głupot do siebie...raczej nie robi na mnie wrażenia- Dodała po czym ponownie wyciągnęła z kieszeni telefon i jak gdyby nigdy nic odpaliła jakąś gierkę tracąc tym samym zainteresowanie tym co robi chłopak.
-Jak zacznie się coś dziać to powiesz mi o tym- Nie była typem osoby, która miała zamiar zachwycać się każdą pierdołą. Można powiedzieć, że jej poziom empatii był dość niski o ile w ogóle coś takiego jak empatia gdzieś w jej ciele się znajdowała.


Arlene Gratton (#FF0000)klik

Kiran Shaw (#663300)klik

Offline

#12 2021-05-16 01:40:02

Noir Mandragor
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 14
WindowsChrome 90.0.4430.212

Odp: Po prostu żyj

Gdy chłopak próbował rozczytywać znaki, zaczął słyszeć kroki a zaraz potem głos blondynki, która zaczęła po prostu marudzić, nie mniej jednak ta druga dziewczyna mimo wszystko była o wiele bardziej rozsądna i rozumiała co właśnie się dzieje.
- Tak właściwie to nie była to ściana ani skała, a raczej nie była nią kiedy jej dotknąłem, nie musiałem nawet wcale jej uderzać, wystarczyło bym przyłożył rękę a by się rozpadła, ten rodzaj magii... Dopóki wierzysz że coś jest skałą to nią będzie, skoro wszyscy widzieli to jako skałę, to było to skałą, jednak gdy ja zwątpiłem, przestało nią być.
Wyjaśnił po krótce, na swój dziwny i pokręcony sposób jakim cudem rozbił on tę skałę, tym samym utwierdził się w tym, że jest tam gdzie chciał być, zupełnie przypadkiem, w zupełnie innych okolicznościach niż zakładał, jednak znalazł się tutaj.
Noir przejeżdżał palcami po rycinach, próbując cokolwiek z nich wyczytać, w tym czasie blondynka wciąż rzucała jakimiś marudnymi zdaniami dając do zrozumienia, że się nudzi, lecz on nie zdawał się zwracać na to uwagi.
- Jeśli chcesz wrażeń to idź na pokaz sztucznych ogni czy do tego miasta o którym gadałaś.
Odparł obojętnie wciąż skupiając wzrok na wrotach, które ani trochę się nie ruszyły, nie mniej jednak po chwili Czerwonooki zaczął drżeć a jego spokojny i skupiony wzrok zdawał się być coraz bardziej zdenerwowany.
- Nie rób tego...
Powiedział cicho wciąż trzymając dłoń na wrotach, jednak z każdą chwilą zdawał się być coraz bardziej zaniepokojony.
- Nie rób TEGO!
Krzyknął by zaraz potem odwrócić się wściekle i dosłownie zaszarżował w kierunku brunetki z szałem w oczach, nie mniej jednak gdy już miało dojść do ataku, obie dziewczyny mogły spostrzec coś... Nadzwyczajnego...
Za brunetką stała postać w długim czarnym płaszczu z kapturem zasłaniającym twarz, w dłoniach dzierżyła uniesioną kosę, którą już wykonywała zamach, lecz ostrze zatrzymało się na dłoni Noira, który naskoczył na niego blokując atak nim ten dosięgnął brunetki. Postać widząc to, jak i spostrzegając, że ręka Czerwonookiego nie krwawi, odskoczyła by zaraz potem wyminąć ich i skierować się do wrót a następnie przejść przez nie zostawiając za sobą tylko rozpływającą się smugę ciemności, Noir zacisnął zęby.
- Tak jak myślałem... Ten wyziew śmierci był o wiele bardziej skupiony w jednym miejscu... Muszę otworzyć te wrota.
Noir opuścił rękę i ponownie powrócił do wrót by spokojnie je badać, nie był pewien tego, co chciał osiągnąć, jednak wiedział, że skoro jest strażnik, to znajdzie tam coś, co uzna za wartościowe, jednak ostatecznie w pewnym punkcie zatrzymał się i skierował głowę w stronę dziewczyn.
- Wydaje mi się, że można je otworzyć od wewnątrz... Muszę Cię pożyczyć.
Oznajmił po  czym jego szal ponownie rozwinął się a końcówki dopadły brunetkę i obwiązały ją po czym uniosły ku górze, sam Noir odwrócił się do niej i spokojnie ją obserwował.
- Tylko umysł wolny od magii może przekroczyć bariery których nie dostrzeże.
Powiedział spokojnie po czym szal zamachnął dziewczyną i dosłownie rzucił nią w kierunku wrót, lecz brunetka nie uderzyła w nie, dosłownie przeniknęła przez nie trafiając do środka komnaty, a raczej przedsionka, mogła od razu dostrzec, że pochodnie płoną, oświetlając tym samym cały przedsionek, który ukazał kilka sarkofagów, czy też szkieletów porozwalanych w okolicy, masę kurzu okrywającego pomieszczenie a także przy najdalszej ścianie schody prowadzące w dół, oświetlone pochodniami.
- Jednakże to droga w jedną stronę, by wyjść, musi zdjąć zasuwę i otworzyć wrota, wtedy to miejsce stanie się dla każdego dostępne.


Wraith - Wygląd

Offline

#13 2021-05-16 13:04:13

Cornelia Nixon
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 15
WindowsOpera 73.0.3856.438

Odp: Po prostu żyj

Cornelia skierowała znudzony wzrok w stronę chłopaka, który najwyraźniej postanowił się odgryźć. Uśmiechnęła się lekko odkładając telefon ponownie do kieszeni.
-Cóż...ktoś już mi takowy poniekąd zapewnił...ale nie był to pokaz...- Urwała na chwilkę aby zaśmiać się cicho z żartu, którego nawet jeszcze nie zdążyła wypowiedzieć.
-Najwyższych lotów- Dokończyła i o dziwo nawet Arlene uśmiechnęła się delikatnie. Ich uśmiechy zniknęły, jednak równie szybko co się pojawiły w chwili, kiedy chłopak od tak mogłoby się wydawać, że wpadł w jakiś dziwny szał. Cornelia odsunęła się od ściany i była gotowa już w jakiś sposób interweniować, aby uratować przyjaciółkę przed tym szaleńcem, ale on wcale nie celował w brunetkę. Wręcz przeciwnie...chciał zniszczyć coś co stało za nią. Arlene pisnęła jedynie cicho.
-Ja już mam dosyć wrażeń...wracajmy do...- Nie zdążyła nawet dokończyć, gdyż Noir związał ją swoim szalem i bez większego uprzedzenia cisnął nią prosto w drzwi przez które przeleciała. Blondynka otworzyła jedynie szerzej oczy, ale i tak na jej ustach pojawił się lekki uśmiech.
-Jak to przeżyje...to zabije was...- Usłyszeli nagle głos Arlene, która jak gdyby nigdy wyłoniła się do połowy z kamiennej ściany obok. Brunetka skierowała wzrok na chłopaka i zmarszczyła lekko brwi.
-Nim będziesz poddawać się swoim napadom szaleństwa dobrze jest zapytać się z kim masz do czynienia, a nie rzucać tak ludźmi- Najwyraźniej dziewczyny nie były wcale takimi zwykłymi osobami, którym zbrzydło życie w małym miasteczku. Mógł być to bez wątpienia błąd jaki popełnił chłopak. Arlene wyszła już całkiem z kamienia i oparła się obok Cornelii.
-Ja wytłumaczę- Odezwała się w końcu po chwili milczenia.
-Arlene chce powiedzieć, że żadna z nas ci nie pomoże dopóki nie dowiemy się o co w tym wszystkim chodzi- Cornelia nie była na tyle zdesperowana, aby pozwalać swojej przyjaciółce zaryzykować własnym życiem. Jej było wszystko jedno. Mogłaby zejść do jakich kolwiek katakumb czy faktycznie rzucić się w sam środek pożaru, ale Arlene taka nie była. W wielu sytuacjach to ona była tym głosem rozsądku, którego brakowało blondynce. Pewnie gdyby nie ona to Cornelii już dawno nie byłoby na tym świecie, gdyż mieszkając jeszcze w miasteczku dziewczynie przychodziły do głowy naprawdę durne pomysły.
-To może najpierw tak jak przykazano. Ja  jestem Arlene...a ta maruda to Cornelia- Blondynka uniosła tylko lekko dłoń w powietrze i machnęła nią krótko w ramach powitania.
-A ty...tylko jak odpowiesz, że człowiekiem to oberwiesz tamtym głazem- Blondynka wskazała na pobliski kamień sporych rozmiarów, który spoczywał przy jednym z drzew.


Arlene Gratton (#FF0000)klik

Kiran Shaw (#663300)klik

Offline

#14 2021-05-16 17:16:20

Noir Mandragor
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 14
WindowsChrome 90.0.4430.212

Odp: Po prostu żyj

- To w takim razie pozostało wam pójść sobie do tego miasta dziwek, brudnych interesów i tak dalej...
Odparł Noir odsuwając dłoń od wrót, by następnie skierować swój wzrok na Arlenę, która jak gdyby nigdy nic wyszła zza wrót przenikając przez nie, o dziwo nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia, spoglądał na tę sytuację beznamiętnie, by zaraz potem zobaczyć jak runy wyryte na wrotach na chwilę zaświecają się jasnym światłem a potem gasną.
W tym czasie blondynka postanowiła wyjaśniać motywy dziewczyn oraz ich niechęć do pomocy mu skoro nawet nie wiedzą co robić, sam czerwonooki patrzył się na nie dość ozięble a potem westchnął cicho, wsłuchiwał się tylko jak brunetka postanawia przedstawić siebie i swoją przyjaciółkę, a potem na groźby blondynki które miały dać mu jasno do zrozumienia, że tym razem ma podać swoje imię, jednakże Noir nie był zbyt przekonany do tego, nie wyglądał jakkolwiek na przerażonego ani poruszonego tym, po prostu wysłuchał tego w spokoju.
- Pomóc mi? Prosiłem was o to? Sama idziesz za mną i mówisz, że pomożesz jeśli Cię zainteresuje, ale ja nie mam zamiaru tego robić, nie jestem tu po to by dawać rozrywki, próbuję po prostu zabić trochę czasu, którego mam aż nadto. Wy obie zaś jesteście jak bezczelni najemnicy ale zamiast pieniędzy szukacie czegoś "wesołego". Nie potrzebuję pomocy, a zabrałem się z wami tylko dlatego, że było mi po drodze, nie obiecałem, że z wami pójdę gdziekolwiek, dla mnie rozstaliśmy się w momencie gdy wyskoczyłem z tego powozu, dalej to wasza inicjatywa, a jeśli nie chcecie w akcie altruizmu cokolwiek zrobić, to nie moja sprawa, zresztą, póki co i tak jedyne co robicie to przeszkadzacie mi swoim brzęczeniem.
Odparł po czym odwrócił się znów w kierunku wrót i dotknął je, jednak... Czuł wewnętrznie, że musi wyjaśnić jedną sprawę, nic więc dziwnego, że po chwili ponownie skierował wzrok na te dwie podróżniczki.
- Co do wymiany uprzejmości, zauważcie, że pytając was o coś nie uzyskałem odpowiedzi, zaś w zamian wy oczekujecie, że ja odpowiem na wasze pytanie, uważam, że to tak nie działa, ale i tak odpowiedziałem, zresztą zgodnie z prawdą... Jestem człowiekiem i ta informacja musi wam wystarczyć, oczywiście rozumiem egoistyczną potrzebę uzyskania odpowiedzi i czemu pokierowało Cię to do grożenia mi, jednakże zapewniam Cię... Nie działa to na mnie, nie boję się być zmiażdżony przez głaz, nie boję się śmierci, tylko pamiętaj by się upewnić w kogo uderzasz.
Po tych słowach Czerwonooki ponownie położył dłonie na wrotach i analizował je w spokoju, dla niego temat był jasny i zakończony, przynajmniej w jego mniemaniu, w końcu w tym momencie i tak nie zrobiły nic a jedynie blondynka marudziła, że się nudzi.
- Pieczęcie zareagowały na moc przenikania, prawdopodobnie zapamiętały ją i już nie da się przejść, intrygujące, magia tych wrót wciąż działa, wyjątkowo silna pieczęć... Ale mam chyba dwa pomysły jak otworzyć te wrota.


Wraith - Wygląd

Offline

#15 2021-05-16 17:59:48

Cornelia Nixon
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 15
WindowsOpera 73.0.3856.438

Odp: Po prostu żyj

-Wesołego...- Mruknęła Cornelia odpychając się noga od ściany po czym westchnęła ciężko.
-Kto ci powiedział, że szukam czegoś wesołego. Szukam czegokolwiek...smutnego, strasznego, bolesnego...czegoś co da mi pewność tego, że żyję a nie jestem skamieliną- Stagnacja, zastanie...brak szansy na wykazanie się to wszystko spowodowało, że Cornelia pomimo swojego młodego wieku czuła się tak jakby życie już dawno umknęło jej pomiędzy palcami. Równie dobrze mogła już wykopać sobie grób i wybrać jakąś ładną trumnę w której mogłaby przeleżeć kolejne lata.
-Akt altruizmu...- Mruknęła i nie mogła powstrzymać się od cichego śmiechu.
-Altruizm nie jest zbyt wiele wart sam w sobie...szczególnie w chwili, gdy nie ma się pewności czy druga jednostka jest warta tego altruizmu- Świat i jego wartość w oczach Corneli nie była zbyt duża. Była gotowa podpalić to wszystko w cholerę tylko po to, aby coś poczuć. Odzyskanie własnego życia było dla niej obecnie główną misją którą chciała wypełnić bez względu na to jakie koszty będzie musiała ponieść.
-A co do pytań bez odpowiedzi...na głupie pytania nie odpowiadam bo szkoda czasu i siły- Wyjaśniła po czym zaczęła iść przed siebie zmierzając prosto w stronę polany z której przed chwilą przyszli. Jej przyjaciółka od razu poszła w stronę blondynki z wymalowaną ulgą na twarzy. Ona od samego początku nie chciała aż tak zbaczać z trasy i w głębi duszy liczyła na to, że to już koniec niespodziewanych niespodzianek.
-Powodzenia w waleniu łbem w ścianę świrze- Mruknęła na pożegnanie. Kiedy, jednak mijała głaz, który stał się argumentem, który miał przekonać chłopaka do wyjawienia swojego imienia zatrzymała się na chwilę. Skierowała na głaz spojrzenie czerwonych tęczówek i przechyliła lekko głowę w bok.
-Cornelia...nie...nie prowokuj go...- Arlene próbowała być zdrowym rozsądkiem, ale blondynka już uniosła swoją dłoń a jej blond włosy uniosły się lekko w powietrze tak samo jak tajemniczy głaz, który został posłany prosto w stronę góry przed którą stał chłopak i analizował dziwne wrota. Głaz nie uderzył jednak w niego tak jak Cornelia groziła. Kamień wylądował nieco wyżej rozpadając się na kawałki, które częściowo przysłoniły wejście do tajemniczej krypty.
-Nie lubię być gołosłowna- Powiedziała do przyjaciółki i ponownie ruszyła przed siebie jak gdyby nigdy nic. Straciła tutaj tylko czas, który był tak cenny.
Dziewczyny ruszyły dalej przez łąkę, aż w końcu wróciły do szosy gdzie zostawiły auto, ale jak się okazało jego już nie było.
-No cudownie...pięknie...mówiłam nie goń za nim a teraz nie mamy transportu a o tej godzinie wątpię, że coś będzie przejeżdżać...brawo...świetnie- Arlene usiadła zrezygnowana na poboczu i wpatrywała się w blondynkę, która próbowała znaleźć jakieś rozwiązanie z tej sytuacji.
-Cóż...- Zaczęła po chwili milczenia
-Musimy iść z buta...a potem się zobaczy- To było najrozsądniejsze. Może szczęście im dopisze i uda się im złapać jakiś transport.


Arlene Gratton (#FF0000)klik

Kiran Shaw (#663300)klik

Offline

#16 2021-05-16 19:49:49

Noir Mandragor
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 14
WindowsChrome 90.0.4430.212

Odp: Po prostu żyj

Noir w zasadzie już ignorował dalsze wypowiedzi dziewczyn, po prostu on zakończył tę rozmowę i nie miał zamiaru odpowiadać na dalsze brzęczenie tych dwóch, w jego mniemaniu gówniar, które były wyłącznie pragnęły pustych przygód by zaspokoić swoje hedoistyczne potrzeby jakiejś akcji, dla niego nie było to w żaden sposób ciekawe i nie pragnął zabawiać tych smarkul.
Jednakże blondynka jeszcze musiała w ramach zemsty utrudnić życie chłopakowi i zrzuciła skałę nad wrotami by jej odłamki zawaliły wrota, ot pożegnanie na odchodne, Czerwonooki spoglądał na to z zażenowaniem po czym westchnął cicho i przymknął oczy.
- Ponoć każda przeszkoda jest próbą, która pokazuje jacy jesteśmy... W porządku, mógłbym zmieść te skały w mgnieniu oka, jednakże czy przenoszenie ich własnoręcznie nie byłoby dobrym treningiem cierpliwości?
Chłopak zapadł w lekką zadumę, nie mniej jednak uchylił swoje usta z których wyłonił się sztylet a z niego wystrzelił czerwony promień który momentalnie zmiótł spod wrót odłamki skał, Noir spokojnie stał i czekał aż kłęby kurzu opadną.
- Znam formację pieczęci, teraz muszę odkryć jak ją zdjąć...
Czerwonooki wystawił przed siebie otwartą dłoń na której pojawiła się mała czerwona sfera stworzona z energii mężczyzny, sfera zaczęła się rozszerzać aż nie zaczęła otaczać całej okolicy, zasięg objął nawet tereny wokół drogi na którą wracały dziewczyny, co one same mogły dostrzec jak obejmuje cały obszar, zresztą nie tylko sfera była niesamowita, od razu dziewczyny mogły dostrzec zmiany w około, ulica zmieniła się w wydeptaną drogę, drzew nagle przybyło o wiele więcej, a gdy się odwróciły, ruiny wioski zniknęły a zamiast niej stała już cała, dobrze prosperująca wioska pełna ludności widoczna z tej odległości.
- Ruszać się psy!
Mogły usłyszeć, by zaraz potem zobaczyć ludzi prowadzonych łańcuchem i masę strażników pilnujących ich, kierowali się w stronę grobowca, w którym był Noir, owi ludzie próbowali coś krzyczeć lecz wtedy obrywali batami po ciele, więźniów była masa, a strażników niemalże tyle samo, najwidoczniej komuś zależało na tym by nikt nie próbował nawet uciec, o dziwo nawet nie zostały zauważone przez nikogo, jakby były tylko biernymi obserwatorkami całej tej sytuacji.
Kiedy wszyscy dotarli pod grobowiec, związani ludzie byli siłą pakowani do środka, próbowali się przeciwstawić jednakże nie było to dla nich możliwe.
- Nie możecie nas wszystkim tu uwięzić!
Krzyczał jeden więzień.
- Morda! Zresztą, kto was więzi? To wasz nowy dom skurwysyny!
Odrzekł radośnie jeden strażnik by zaraz potem wepchnąć ostatniego i rzucić im klucz do kajdan a potem zamknąć i zaryglować wrota za sobą, do czarnych wrót podszedł starszy mężczyzna w płaszczu.
- Zamknę ich pieczęcią Mordakiena, nigdy nie opuszczą tego miejsca.
Oznajmił mężczyzna by zaraz potem odprawiać inkantacje, tym samym tworząc magiczną pieczęć, sam Noir stał obok oparty o drzewo i obserwował całą sytuację ze spokojem.
- Więc pieczęć Mordakiena... Wiem już jak mogę się jej pozbyć.
Oznajmił i wystawił ponownie dłoń by cała sfera zaczęła się zwężać a po chwili zmniejszyć się do rozmiarów piłeczki ping pongowej, która lewitowała nad dłonią Czerwonookiego a ten zacisnął dłoń chowając ją, a po zniknięciu sfery wszystko wróciło do normy.
- Czas na otwarcie tych wrót...


Wraith - Wygląd

Offline

#17 2021-05-16 23:13:27

Cornelia Nixon
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 15
WindowsOpera 73.0.3856.438

Odp: Po prostu żyj

Dziewczyny zaczęły iść powoli przed siebie w nadziei, że uda się im odszukać jakiś transport, który podwiezie ich prosto do miejsca docelowego. Nie zaszły jednak daleko, gdyż nagle cały krajobraz wydawał się zmienić a przed ich oczami zaczynały pojawiać się jakieś tajemnicze widma, które ewidentnie zmierzały w stronę miejsca w  którym zostawiły za sobą chłopaka.
-Może powinnyśmy...- Odezwała się po chwili milczenia, ale kiedy zerknęła na blondynkę ta jedynie oparła się plecami o pobliskie drzewo i spuściła lekko głowę.
-Chcesz to idź...ja uważam, że szkoda tracić na niego nawet milisekundy- Faktem było to, że przez jakiś czas była zainteresowana tym wszystkim co się do tej pory wydarzyło. Niestety jej ciekawość dość szybko została ostudzona na skutek czego w tej chwili nie miała najmniejszej ochoty mieszać się w to wszystko.
-No idź...ja poczekam- Dodała po chwili milczenia a Arlene drgnęła lekko marszcząc brwi. Była znacznie bardziej empatyczna niż jej przyjaciółka i zdecydowanie bardziej rozsądna. Dlatego też ostatecznie odwróciła się i zaczęła wracać szosą ponownie do miejsca gdzie wcześniej stało ich auto a zaraz potem skręciła wracając na polanę. Powrót pod skałę nie był niczym skomplikowanym. Wszystko dzięki tajemniczym postacią, które ją prowadziły aż w końcu dotarła ponownie do skały przy której zostawiły chłopaka.
-Emmm...- Zaczęła niepewnie nie wiedząc czego mogłaby się spodziewać.
-Wszystko dobrze?- Zapytała się chowając się tym samym za jednym z drzewa tak na wszelki wypadek, gdyby chłopakowi ponownie odwaliło.
-Nie znam się na tych dziwnych rzeczach, które teraz się dzieją. Zanaczy, że są...jeden mój znajomy klaśnięciem dłoni unie wydobyć taką falę uderzeniową, że byłby w stanie zmieść sporych rozmiarów budynek...ale to- Arlene nawijała jak katarynka. Liczyła się z tym, że chłopak ponownie dość jasno da do zrozumienia, że woli być sam. Mimo to nie chciała mieć nikogo na sumieniu.
-To jakiś rodzaj czarów? magii? nie...magia nie istnieje...chociaż...nie wiem nie...to bajki dla dzieci-Mówiła dalej spoglądając prosto na wrota, które nadal były zamkniętę.
-Ech...chcesz wejść do środka...- Mruknęła zrezygnowana i podeszła do chłopaka po czym wyciągnęła w jego stronę rękę.
-Pomogę ci...- Teraz tylko pozostawało pytanie czy chłopak zechce przyjąć jej dosłownie pomocną dłoń, czy nadal będzie wychodził z założenia, że d sobie ze wszystkim sam radę.


Arlene Gratton (#FF0000)klik

Kiran Shaw (#663300)klik

Offline

#18 2021-05-16 23:52:25

Noir Mandragor
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 14
WindowsChrome 90.0.4430.212

Odp: Po prostu żyj

Kiedy obrazy przemijały, Noir kucnął pod drzewem przy którym stał, po czym lekko spuścił głowę, spoglądał na krótką trawę, która rosła wokoło i po prostu pogrążył się w swoich przemyśleniach, aż do momentu kiedy nie usłyszał nie tak dawno poznanego mu głosu.
- Czy to nie smutny widok? Może to zabrzmi ironicznie, ale masz przed sobą upadek cywilizacji, na naszej planecie jest około 20 takich grobowców, ale w rzeczywistości to są miasta... Wygnanych i poniżonych ludzi, zostali tam zesłani przez swoje moce i skazani na wieczne życie w mroku, podobno w końcu przez spadek inteligencji zaczęli mordować się sami nawzajem, lub skończyła się żywność, jednakże są pogłoski, że zachowali się jedyni, którzy wciąż posiadali wiedzę przekazywaną przez pokolenia i ich zapiski można odnaleźć w tych miastach...
Noir mimo wszystko odcięty od rzeczywistości i pogrążony w zadumie zdawał się czekać aż ktoś zapyta by móc powiedzieć to na głos, o dziwo nie brzmiał aż tak obojętnie, gdzieś w jego oczach można było dostrzec smutek czy zrozumienie dla tych ofiar niesprawiedliwości i skazania na życie w izolacji.
- Chcesz mi powiedzieć, że sama mając nadludzką moc nie wierzysz w magię? Źródło Twojej mocy tak jak źródło magii ma te samo ujście w Twoim ciele, po prostu posiadacze mocy są konkretnie ukierunkowani, nadzwyczajni w swej dziedzinie, jednakże wciąż są użytkownikami magii. Jakbyś poćwiczyła, sama byłabyś w stanie opanować jakieś zaklęcia. Oczywiście są jeszcze przypadki kiedy moce są unikalne, ale to już inny temat.
Chłopak można by się wydawać ma ogromną wiedzę na temat sztuki tkania magii, jak to było nazywane za jego czasów, ale jakby nie patrzeć on sam już wcześniej się wykazał nie lada zaklęciami oraz nadludzkimi mocami. Chłopak podniósł nieco głowę, jego mina była już nieco poważniejsza, dając tym samym Arlene do zrozumienia, że mówi całkowicie poważnie.
- Mogę dokonać naprawdę wiele, a jedną z tych możliwości jest zmuszenie świata do tego, by pokazał mi historię naszej planety, z dowolnego miejsca, z dowolnych czasów. Mogę podziwiać jak nasz świat się skończył i został odtworzony przez bogów, wyczyny każdej cywilizacji, podważać fałszywe fakty historyczne które uznano za prawdę. Nie ma dla mnie znaczenia kiedy się to wydarzyło, mogę odtworzyć wszystko.
Czerwonooki jasno dał do zrozumienia, że jego możliwości nie kończą się na kilku zaklęciach i dziwnym zachowaniu, o dziwo teraz był spokojny i nie robił żadnych dziwnych wyrazów twarzy, zachowywał się normalnie, a przynajmniej na ludzkie standardy.
Gdy dziewczyna nagle zaoferowała pomoc chłopakowi, ten podniósł się na równe nogi i spojrzał na nią po czym skierował głowę na czarne wrota, które wręcz czekały na jego przybycie.
- Nie wiem co napotkamy w środku, jednakże na pewno jest tam strażnik, upiór o imieniu Wraith, nie jest powiązany żadną klątwą w tym miejscu, pilnuje je z własnej woli, co oznacza, że musi być tam coś wartościowego, jak na przykład skarby wiedzy upadłej cywilizacji, chcę jednak Cię uprzedzić... Miałem tego wam nie mówić, by zobaczyć waszą reakcję, ale Wraith nie jest zwykłym widmem, ma ponad 1000 lat i sam toczył bój o istnienie tego świata przeciw bogom, udało mu się odebrać kosę Bogini Śmierci - Hel i dzierżyć nią, kosa ta trafi Cię nawet jak będziesz przenikać, nie można jej uniknąć a jakakolwiek styczność z nią zabija Cię. Jesteś rozsądna, podejmij decyzję, czy chcesz zaryzykować.
Po tym wyjaśnieniu Noir zaczął podchodzić do bramy, lekko się zgarbił po czym oparł o nią rękę będąc odwróconym do Arlene i patrzył na nią z powagą.
- Teraz użyję demonicznej magii by zmienić wrota w mojego sługę, a wraz z nimi, zmieni się zaklęcie, będzie traktowało mnie jako swojego mistrza i pozwoli nam wejść do środka.
Oznajmił po czym Arlene mogła zobaczyć jak energia zaczęła przepływać wokół wrót, spokojnie i płynnie błękitna esencja magiczna przekształcała się w szkarłat by następnie runy zaczęły zmieniać swój kształt, zaraz potem wrota otworzyły się ukazując wcześniej widziany przez Arletę przedsionek, wraz ze schodami na dół. Noir nie czekał zbyt długo, zaczął wchodzić do środka i powoli schodzić po schodach, gdy wraz z brunetką dotarli na sam dół, ich oczom ukazała się ogromna przestrzeń wypełniona budynkami oraz stosami kości, lampiony porozdzielane po różnych stronach kopuły nadawały wciąż światło by chociaż w półmroku można podziwiać tę dzieło. Budynki choć już nieco poniszczone, wciąż wydawały się solidne a niektóre miały swoiste ozdobienia czy małe posążki przedstawiające najróżniejsze postacie, gdzieś w oddali po środku całego obszaru można było dostrzec wielki budynek, który z kształtu mógł wydawać się piramidą, w skrócie, Arlene właśnie zobaczyła na własne oczy podziemne miasto zaginionej cywilizacji.


Wraith - Wygląd

Offline

#19 2021-05-17 11:26:32

Cornelia Nixon
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 15
WindowsOpera 73.0.3856.438

Odp: Po prostu żyj

-Każda cywilizacja wcześniej czy później upadnie-Odpowiedziała Arlene wpatrując się przez chwilę we wrota.
-Szkoda tylko, że przeważnie odbywa się to w dość dramatyczny sposób- Ona sama różniła się od Corneli. Również była znudzona, lubiła kiedy coś się działo, a ponad wszystko lubiła łamać zakazy, ale nie była zdesperowana do tego stopnia, aby spalić cały świat dla rozrywki. Chociaż ona jak mało kto rozumiała pobudki blondynki oraz to dlaczego stała się osoba, którą dość trudno polubić.
-Nadludzką? jakoś nie lubię o tym myśleć w ten sposób. - Dziewczyna przez chwilę milczała po czym podeszła bliżej wrót, aby przyjrzeć się im uważniej. Tajemnicze znaki, czy sam kształt wejścia nie mówił jej absolutnie nic. Nie znała się na tym, ale co się dziwić jeżeli samo pojęcie magii do tej pory nawet nie było przez nią brane pod uwagę
-No i nie można było tak od razu powiedzieć- Usłyszeli nagle głos za sobą a kiedy się odwrócili mogli dostrzec Cornelie, która opierała się o drzewo i lekko uśmiechała.
-Tak myślałam, że przy niej powiesz więcej. Arlene ma w sobie coś co sprawia, że inni mówią jej o różnych rzeczach- Blondynka mogła być irytująca, ale jednego nie można było jej odmówić. Potrafiła wyciągać wnioski ze swoich potknięć i na podstawie tego tworzyć inny plan, który w tym wypadku powiódł się
-Jaskinie, grobowce, upiory...brzmi dobrze- Odparła, jednak słysząc kolejne słowa chłopaka nie mogła powstrzymać się od lekkiego uśmiechu.
-Sługa i mistrz...Mistrz i Małgorzata...- Arlene skierowała wzrok na przyjaciółkę zmarszczyła lekko brwi. Wiedziała co to oznacza...ona już podjęła decyzję a brunetka...
-Nie wiem czy chcę tam wchodzić- Teraz zaczynały dotykać czegoś co było dla nich nowe i nieznane. Arlene nie chciała rzucać się tak bardzo na głęboką wodę. Noir wydawał się być zdecydowany otwierając wrota schodząc po schodach na dół. Zaraz za nim poszła Cornelia rozglądając się uważnie po otoczeniu.
-Czy tylko ja zdaje sobie sprawę z tego, że nie jesteśmy nieśmiertelni- Powiedziała sama do siebie, ale i tak poszła za przyjaciółką, która jak zwykle podjęła decyzje.
-Ciemno tu...i strasznie...mam nadzieję, że nie ma tu pająków...nie znoszę ich- Buzia Arlene się nie zamykała cały czas mówiła, komentowała to co widziała, aż w końcu kiedy usłyszała jakiś dziwny szmer podbiegła do blondynki i przylgnęła do jej ramienia. Cornelia przewróciła jedynie oczami i westchnęła ciężko.
-Nie wiedziałam, że taki z ciebie cykor- Odparła spokojnie idąc dalej za chłopakiem.


Arlene Gratton (#FF0000)klik

Kiran Shaw (#663300)klik

Offline

#20 2021-05-17 12:25:42

Noir Mandragor
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 14
WindowsChrome 90.0.4430.212

Odp: Po prostu żyj

Gdy usłyszał kolejny głos, skierował się w stronę blondynki, spojrzał na nią chłodno po czym zaczął podchodzić do wrót, wbrew  wszystkiemu przewidział ten  scenariusz jednakże nie mógł oprzeć się pokusie opowiedzenia historii tego miejsca.
- To bardziej nostalgia mnie to tego zmusiła aniżeli Twoja przyjaciółka, po prostu słysząc o tym a widząc to musiałem to przemyśleć na głos.
Oznajmił chłodno, by zaraz potem zacząć wchodzić do grobowca, a ostatecznie wraz z obiema dziewczynami dotarli na sam dół ukazując podziemne miasto wypełnione kośćmi i brudem.
- Strach jest naszym naturalnym odruchem, daje nam trzeźwe podejście do sytuacji i pozwoli wycenić zagrożenie, nie powinien być to powód do wstydu, często też możemy bać się nieznanego, im więcej zrozumiesz, tym mniej będziesz się bać.
Wyjaśniał po drodze dając do zrozumienia dziewczynie, że on nie będzie się z niej nabijać a nawet i rozumie powody jej strachu, co było dość niespotykane, ale sam Noir był niespotykanym osobnikiem o dość... Ekstrawaganckim sposobie bycia.
Czerwonooki zrobił w końcu pierwsze kroki rozglądając się na okolicę przez półmrok, każdy krok, czy chrząst kości pod jego stopami coraz bardziej dawał mu do zrozumienia, że to miasto jest wymarłe.
- Ciekawe czy poza Wraithem jest tu ktoś jeszcze... Czy ktoś z "Wyklętych" jeszcze żyje, byłoby to... Ciekawe na pewno, chociaż muszę przyznać, że mógłbym tutaj żyć, taka samotnia dobrze robi na jasność umysłu.
Noir znów mówił bardziej do siebie aniżeli do dziewczyn, w zasadzie nie przejmował się ich obecnością, miał w jego mniemaniu ważniejsze rzeczy a one szukały tylko wrażeń dlatego nie brał pod uwagę ich działań. Przy paru szkieletach na głównej ulicy chłopak zatrzymał się i kucnął przed nimi, obserwował ich oraz ich broń jaką trzymali w dłoniach, prosty toporek trzymany w prawej ręce jednego z nich oraz ładnie ozdobiony miecz w lewej dłoni drugiego, jeden z nich miał wbity stalową włócznię w plecy, co mogło sugerować, że został zabity jeszcze przez kogoś innego.
- Ciekawe o czym myśleli w ostatnich chwilach... Musieli mieć świadomość, że upadają, ciekawe co człowiek myśli w ostatnich chwilach swojego życia... A pro po, wciąż nie wiem co mam zrobić z Mimiko jeśli ta wciąż żyje... Teraz to nie takie ważne... Powinienem skupić się na swoim zadaniu...
Noir pogrążony w zadumie rzucał wiele tematów jak i przemyśleń, było to u niego normalne, zresztą nigdzie mu się nie spieszyło ani nie wykazywał się jakimś szczególnych pośpiechem z obawy przed zagrożeniem, które mogło czyhać wszędzie, sam po prostu miał okazję zobaczyć upadłą cywilizację na własne oczy, odkopać ich sekrety i posiadać je, mógł zrozumieć co doprowadziło do tego, że teraz żadne z nich nie żyje oraz dlaczego się tutaj odnaleźli.
Chociaż wyprawa dopiero się zaczęła, cała grupka mogła słyszeć jakieś szmery niedaleko nich a nawet czyjeś kroki, czuli na sobie czyiś wzrok, jednak skąd on dochodził? Ciężko było określić, można by nawet uwierzyć, że są obserwowani z każdego kierunku a powietrze stawało się coraz gęstsze, Noir podniósł się z kucek i rozejrzał wokoło, by zaraz potem skierować w stronę piramidy.
- Może to dość prostackie myślenie, ale powinniśmy kierować się do tej piramidy, pewnie tam są wszystkie ważne przedmioty, potem możecie sobie przejść do grabieży, najpewniej nawet w zwykłych domach są jakieś biżuterie, skoro znali się na topieniu metalu to robili naszyjniki czy pierścionki.
Oznajmił i zaczął ponownie iść rozglądając się po drodze naokoło.
- Mam dziwne wrażenie, że te czaszki na nas patrzą, jakby nie były do końca zwykłymi czaszkami, wyziew śmierci jest tu odczuwalny niczym tlen, nie może sam Wraith tego wydzielać, czyżby w tym się specjalizowali Wyklęci?
Jakby nie patrzeć cywilizacja ta została obrana za legendę, nic więc dziwnego, że nawet sam Noir nie do końca wiedział w czym się specjalizowali, znał historię tylko w drobnym stopniu, a teraz mógł poznać ją lepiej, jeśli oczywiście będą tu materiały, których on szuka.


Wraith - Wygląd

Offline

#21 2021-05-17 13:14:27

Cornelia Nixon
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 15
WindowsOpera 73.0.3856.438

Odp: Po prostu żyj

-O proszę...trafił się nam mędrzec- Odparła Cornelia i uśmiechnęła się lekko sama do siebie.
-To jak w tych filmach...wielką moc zdobędziesz wtedy, kiedy poddasz się sobie...czy coś takiego- Trzeba było przyznać, że blondynka dość umiejętnie zaczęła naśladować głos starca, który właśnie prawił jakieś życiowe morały.
-No nie wiem czy strach pomaga ocenić sytuacje. W dużej mierze przez strach wyolbrzymiamy pewne rzeczy i nie widzimy ich takimi jakimi są w rzeczywistości- Odparła a blondynka kiwnęła lekko głową zgadzając się chyba po raz pierwszy od dłuższego czasu z przyjaciółką.
-A do tego jest dość irytujący- Dodała po krótkiej chwili milczenia.  Temat strachu nie był, jednak dalej kontynuowany bo nawet Cornelia stanęła na chwilę w miejscu i otworzyła szerzej oczy, kiedy dotarli do jakiejś podziemnej wioski...a raczej tego co z niej zostało.
-I to wszystko cały czas znajdowało się kawałek od nas- Mruknęła cicho rozglądając się uważnie dookoła. Kto by pomyślał, że ziemia może skrywać takiej tajemnice. Blondynka podeszła do jednego ze szkieletów i po prostu zaczęła się mu uważnie przyglądać.
-Ile lat to wszystko ma?- Zapytała się w końcu zaciekawiona.
-I skąd o tym wiesz...czekaj...- Arlene zamyśliła się na chwilę, ale zaraz podskoczyła lekko w miejscu tak samo jak Cornelia, której najwyraźniej również coś przyszło do głowy.
-ILE TY MASZ LAT!?
-ILE TY MASZ LAT!?- Wykrzyknęły niemal w tym samym momencie. Raczej ich rówieśnik nie miałby prawa wiedzieć o tych ruinach a już na pewno nie poruszałby się tak jakby właśnie wrócił do dawno niewidzianego domu. To wszystko nawet dla Corneli zaczynało być dziwne.
-Grabież...może i moja moralność nie jest imponująca, ale po pierwsze tak nisko jeszcze nie upadłam, aby okradać zmarłych po drugie...na co mi to.- Corneli nie interesowało bogactwo a Arlene jedynie pokiwała głową w ramach solidarności. Blondynka dostatecznie długo żyła w krainie mlekiem i miodem płynącą, aby teraz rzucać się na jakieś złota czy biżuterię.
-Z resztą...jeżeli jakiś upiór tutaj mieszka to myślę, że może mu się to nie spodobać, że ktoś sobie zabiera coś stąd- Dodała i oparła się o jedną ze skał.


Arlene Gratton (#FF0000)klik

Kiran Shaw (#663300)klik

Offline

#22 2021-05-17 23:09:41

Noir Mandragor
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 14
WindowsChrome 90.0.4430.212

Odp: Po prostu żyj

Noir kątem oka obserwował reakcję dziewczyn na widok tego miejsca, nie dziwiło go to zbytnio w końcu mało kto mógł spodziewać się takich powierzchni pod swoimi stopami a mówić o tym można lekko, dopóki się tego nie zobaczy na własne oczy.
- Sądząc po wymiarach tego miejsca, spora część tej kopuły może znajdować się pod waszym miasteczkiem, pomyślmy... obszar ten otacza wioskę nad którą jesteśmy jednak rozciąga się w różne kierunki, w tym momencie jesteśmy dokładnie 5463 metry od baru, z którego zabrałyście swój pojazd na silniku spalinowym, możliwym jest więc to, że część tej kopuły jest głęboko pod waszym miasteczkiem.
Chociaż Noir miał swoje dziwne zachowania, trzeba mu było przyznać, że był bardzo dokładny, do tej pory gdzieś z tyłu głowy obliczał tę odległość jakby była czymś ważnym, chociaż tak naprawdę była ciekawostką, której on sam nie mógł, nie wiedzieć czemu wybić sobie z głowy i mimo własnej chęci wciąż obliczał ją.
Następnie dziewczyny zaczęły wypytywać o różne rzeczy związane z tym miejscem, gdy ostatecznie nagle podskoczyły i równocześnie zapytały o wiek ich towarzysza, Czerwonooki odwrócił się do nich i wyciągnął otwarte dłonie w ich kierunku na znak zastopowania.
- Poczekajcie, po kolei odpowiem tyle ile wiem ok? Więc... Wiedząc, że Wyklęci zostali tu zamknięci 1500 lat temu, obserwując stan budynków czy broni oraz odzieży jaką zrobili myślę, że ostatni ich potomkowie w tym grobowcu wyginęli jakieś 500-600 lat temu, spójrzcie, niektóre domy mają łaty z innych materiałów, niektóre bronie mają ozdoby czy są wykonane z czego innego, co oznacza, że musieli się rozwijać, same konstrukcje mogą zaczynać się od początku tej cywilizacji i jej zamieszkania tutaj.
Wyjaśnił po krótce po swoich obserwacjach, następnie skierował wzrok na brunetkę dając jej jasno do zrozumienia, że teraz odpowie na jej pytanie.
- Gdy miałem 15 lat, w poszukiwaniu wiedzy dotarłem do zakazanego archiwum w Zakonie Czarnego Lotosu, możecie go nie kojarzyć, gdyż upadł jakiś czas temu, tam znalazłem pierwsze wzmianki o tej cywilizacji oraz nawet projekty kopuł namalowane na pergaminach, stąd znam mniej więcej ich odległość i głębokość pod ziemią, nie znam dokładnej ilości danych grobowców, ale wiem, że jest ich więcej, nie mogli upchnąć w jednej kopule wszystkich. Zaś to miejsce odkryłem podczas bycia zamkniętym w statule, poskładałem fakty, gdyż podczas wielu moich podróży trafiałem na tę wioskę z ciekawości, gdyż ludzie z niej pochodzący często stawali się jakimiś bohaterami w legendach, zaskakiwało mnie dlaczego tak jest, ale to też zrozumiałem, ogromna energia życiowa oraz żyzna gleba sprowadziła tu członków różnych klanów i rodów o unikalnych zdolnościach, ale to samo w sobie było niewystarczające, teraz rozumiem, co pokolenie rodzili się ludzie którzy pochłaniali energię życiową z powierzchni oraz magię Wyklętych z podziemi, dlatego stawali się tak potężni, tą dedukcją uznałem, że muszę sprawdzić, czy to może być prawda i tak trafiliśmy tutaj.
Tok myślenia Noira odbiegał od normalnych, jednakże póki co dziewczyny mogły zauważyć, że chłopak ani razu się nie pomylił, łączył pozornie niepowiązane fakty i rzeczy czy zjawiska ze sobą i odnajdywał rozwiązanie, zupełnie tak jakby przeznaczonym mu było dotarcie tutaj, a może Noir widział znacznie więcej?
Kiedy przyszła kolej na pytanie co do jego wieku, Czerwonooki schował ręce za plecy, spuścił lekko głowę i zaczął chodzić od lewej do prawej.
- Osobiście uważam to pytanie za źle sformułowane, lepiej by brzmiało, "jak długo jesteś na tym świecie". Jednakże i na to mogę odpowiedzieć, dajcie mi tylko chwilę.
Noir zatrzymał się, kucnął przy ziemi i chwycił za sztylet leżący nieopodal po czym zaczął coś rysować na ziemi skupiając na niej swój wzrok.
- Urodziłem się w 1216 roku, 9 lat później dołączyłem do Zakonu Czarnego Kruka, gdzie przebywałem 16 lat, po odejściu zacząłem stabilizować swoją energię magiczną i odbyłem sporo pielgrzymek przygotowujących mnie do przemiany, zajęło mi to wiele lat... Wtedy mogłem już być na tym świecie pierwszą setkę... Następnie przez około 350 lat podróżowałem po świecie by spotkać mędrców, filozofów, wojowników i magów od których czerpałem wiedzę, poznawałem inne kontynenty i krainy, poszerzałem swoje moce i możliwości, toczyłem również wiele bojów i brałem udział w wielu powstaniach i wojnach, następne 40 lat poświęciłem ułożeniu swojego planu działania na dalsze czasy, rok później poznałem Iron'a a kolejne 4 lata później Tamiko, jego wtedy przyszłą ukochaną... Swoją drogą, dziwkowata była moim zdaniem, nie ważne! przebywałem z nimi przez 5 lat, a następnie zapieczętowali mnie w tej statule... Tutaj jest koniec mojej pamięci, jednakże wiele mogę wywnioskować, podczas przebywania z nimi była już wtedy druga wojna z elfami, która zbliżała się ku końcowi na korzyść elfów, sądząc po was.... Po tym, że nie do końca wiecie o czym mówię możemy założyć, że wybuchła trzecia, którą przewidziałem a także czwarta, w której ludzie ostatecznie wygrali i elfy pochowały się po swoich krajach...
Noir nagle przestał grzebać sztyletem w ziemi, upuścił go i złapał się za głowę spuszczając ją jeszcze bardziej.
- Czyli musiała być wojna o której nie wiedziałem! Muszę znaleźć jakieś księgi o niej! Muszę dowiedzieć się jak przebiegła! Muszę Muszę Muszę! Chcę to wiedzieć! Chcę wiedzieć jak moja rasa pokonała te popieprzone, spiczastouche dziwolągi!
Noirowi znów się odkleiło na moment i krzyczał bezsensownie, nie mniej jednak gdy skończył, wziął głęboki wdech i opuścił ręce po czym podniósł się na równe nogi, wciąż jednak lekko zgarbiony skierował się w stronę dziewczyn i spojrzał na blondynkę po czym wskazał palcem na jej plecack.
- Wybaczcie, coś mnie naszło, wracając do tematu... Prawdopodobnie po czwartej wojnie ludzie zaczęli się ponownie rozwijać, co wymagało kilkudziesięciu lat, patrząc po tym technologicznym dziele, którego używałaś, na pewno przeskoczyliśmy ponad 100 lat, wojny też nie mogły występować tak szybko, co może dać nam poprawkę, mogę więc założyć, że aktualnie żyję na tym świecie około 800 lat.
Jakby nie patrzeć Noir nie wiedział jaki jest teraz rok, nie mógł więc jasno powiedzieć ile ma lat, mógł jedynie za pomocą swoich spekulacji i domysłów objaśnić mniej więcej ile mogło to wszystko zająć oraz jak długo przebywał zamknięty w statule, nie mniej jednak nie pomylił się co do swoich wyliczeń.
- Oczywiście mogłem zapytać o to, który mamy rok, jednakże sądzę, że gdybym powiedział wam na sucho ile mam lat, nie byłybyście skłonne uwierzyć mi na słowo, lepiej było wam przedstawić po krótce okresy wydarzeń w jakich żyłem.
Dodał po chwili wyjaśniając swoje motywy by zaraz potem odwrócić się i spokojnym krokiem iść dalej na przód.
- A co do grabieży... Uważam że po każdej wyprawie warto zabrać jakąś pamiątkę, coś dzięki czemu warto wspominać takie przygody, ja na pewno wezmę stąd jakąś książkę.
Dodał po chwili.


Wraith - Wygląd

Offline

#23 2021-05-18 10:44:04

Cornelia Nixon
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 15
Windows 7Opera 73.0.3856.427

Odp: Po prostu żyj

Obydwie dziewczyny w tym wyjątkowo nawet Cornelia wsłuchiwała się w całą skrzętnie opowiadaną historię przez chłopaka. Z każdym kolejnym wypowiedzianym przez niego słowem oczy blondynki otwierały się coraz szerzej i szerzej, aż w końcu mogła zacząć przywodzić na myśl gekona, który wpatrywał się w ofiarę bo nawet nie mrugała. Cała ta historia, którą przed chwila usłyszała brzmiało jak opowiastka żywcem wyjęta z książki dla dzieci. Wojownicy, jacyś magowie i elfy na wspomnienie o tych szpiczastouchych istotach nawet Arlene pisnęła cicho. Żadna z nich nie wiedziała co odpowiedzieć. Cornelia odsunęła się lekko opierając się plecami o ścianę i zsunęła się po niej na ziemię a Arlene przysiadła na jednym z pobliskich kamieni, które musiały oderwać się od kamiennego sufitu. Obydwie dziewczyny wpatrywały się w ziemię. Cornelia przyłożyła dłoń do głowy próbując jakoś ułożyć sobie to wszystko w głowie.
-Czekaj...- Mruknęła w końcu po chwili milczenia i wystawiła przed siebie dłonie zaczynając pojedynczo zginać palce i liczyć coś cicho.
-Chcesz nam powiedzieć, że...- Urwała co Arlene weszła jej w słowo
-Masz ponad osiemset lat?- Najwyraźniej w końcu coś nawet na blondynce zrobiło swoiste wrażenie...wszystko dlatego, że nawet w swojej głowie nie wyobrażała sobie takiej historii. Do tej pory sądziła, że ma do czynienia ze zwykłym świrem, któremu się poszczęściło...teraz wie, że ma do czynienia z naprawdę starym świrem.
-Elfy, wojownicy i inne czary...przecież to nie istnieje...nie istniało...nie mogło...przecież chyba zachowałyby się jakieś historyczne wzmianki na ten temat, naukowcy by to odkryli, jakieś zapiski...coś...- Całe życie już nawet za dzieciaka powtarzano jej, że świat bajek to fikcja w której nie powinno zagłębiać się na dłużej. Miała o to trochę żalu do innych ludzi bo już za dzieciaka odebrano jej to co przeżywać powinno każde dziecko.
-A wampiry, wilkołaki, wróżki? to też jest...było prawdziwe?- Wypaliła nagle Arlene wbijając wzrok prosto w chłopaka.
-Czyli chcesz mi powiedzieć, że jesteś czymś w rodzaju samozwańczego archeologa czy czymś takim? biegasz staruszku po świecie i szukasz podziemnych wiosek?- Zadała kolejne pytanie. Niby Noir wyjaśnił im nieco więcej, ale im więcej wiedziały tym więcej pytan tworzyło się w ich głowach.
-Kim byli wyklęci?- Kolejne pytanie zostało zadane.


Arlene Gratton (#FF0000)klik

Kiran Shaw (#663300)klik

Offline

#24 2021-05-18 11:28:03

Noir Mandragor
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 14
WindowsChrome 90.0.4430.212

Odp: Po prostu żyj

W końcu Noir zrobił na dziewczynach wrażenie, chociaż nawet nie planował tego, po prostu odpowiedział na pytanie, jednakże same dziewczyny nie mogły znieść tych informacji, były wstrząśnięte i zaczęły same zadawać masę pytań, nie było to dziwne, właśnie ten mężczyzna obrócił ich świat o 180 stopni ot tak, po prostu rozmawiając z nimi i ukazując prawdziwe oblicze tego świata.
Kiedy Cornelia uznała, że powinny być jakieś zapiski, Noir zrobił krok w przód i kucnął przed nią by ich twarze były mniej więcej na równej wysokości, on sam wydawał się nie być temu zaskoczony.
- Mogę tylko założyć, że ostatnim warunkiem traktatu pokojowego mogło być usunięcie wszelkich oznak istnienia elfów i wojen, po to by elfy mogły po prostu zniknąć, a bazując na tym, że aktualnie znajdujemy się na Środkowym Kontynencie, gdzie populacja ludzka zawsze wynosiła ponad 90% ludzi, to mało prawdopodobnym jest spotkać istoty innych ras, nie mniej jednak już na północnym zachodzie powinny być co najmniej dwa kraje elfów oraz więcej istot które są w waszych bajkach, o ich istnieniu najpewniej wiedzą tylko osoby wysoko postawione w hierarchii, lub ci którzy spotkali na żywo te istoty.
Odpowiedział po czym spokojnie podniósł się i skierował wzrok na Arlene.
- Czas przeszły w Twoim pytaniu jest niepotrzebny, te istoty również istnieją, po prostu mają swoje środowiska, w których żyją i mogą się ukrywać czy tworzyć społeczności... Mówiłyście, że jedziecie do miasta seksu, hazardu i wszystkiego co brudne, prawda? Możecie się zdziwić, ale prawdopodobnie spora część jego mieszkańców to wampiry, one lubią takie środowiska, łatwy cel, łatwa pożywka.
Noir miał świadomość jak wygląda w tym momencie sytuacja, rozumiał jak działają inne rasy, których jest znacznie mniej, pamiętał również, że okres w którym przebywał z Tamiko i Iron'em był czasem polowań na wampiry, dlatego te wyrobiły sobie sztukę kamuflażu czy wtapiania się w otoczenie wręcz do perfekcji.
- Chociaż... Jeśli Rea wciąż siedzi w Twierdzy Smutku to mogę wam przedstawić wampirzycę, która żyje podobnie długo jak ja, z tym że ona raczej nie rzuci się do waszych szyi.
Czerwonooki wbrew pozorom miał jakieś znajomości, był też pewien tego, że jego wampirza znajoma wciąż kroczyła po tej ziemi, co mogło sugerować, że nie była pierwszą lepszą wampirzycą, w końcu zniosła prawdziwe piekło jak na tamte czasy.
Kolejne pytanie zwróciło uwagę Noira ponownie na blondynkę, spojrzał on na nią i lekko zmarszczył brwi.
- Nie, mylisz się kompletnie, nie jestem żadnym archeologiem ani poszukiwaczem zaginionych artefaktów, jestem kimś... Jakby to ująć... Kimś kto po prostu lubi pozyskiwać wiedzę, jednakże nawet to mnie nie sprowokowało do działania tutaj, mam zupełnie inny, znacznie różniący się cel, ale zostałem na razie powstrzymany by do niego dążyć, nie mogę nic zrobić więc mam trochę wolnego czasu i tak jak wy chciałyście zabić nudę, tak ja właśnie robię to samo, tylko na swój sposób.
Chłopak musiał sprostować kilka faktów na swój temat i dać jasno do zrozumienia dziewczynom, że jest tutaj wraz z nimi, bo po prostu się nudzi i chce coś porobić, a skoro miał kilkaset lat na przemyślenie swoich działań, zaczął brać się do roboty, póki jeszcze miał do tego jakiekolwiek resztki zapału.
- Kim byli... Według Legend ta cywilizacja wzięła się znikąd, ale każdy jej członek był obdarzony sztuką magii od urodzenia, ponoć mieli też wizje od samych bogów i wyprzedzali nasze ery, jednakże przez ich łapczywość dopuścili się pewnej zdrady, za co Pierwszy Iron Del Fugakushi wygnał ich do podziemi, a resztę... Widzicie. Co do samej postaci, bo wiem że o to zapytacie, ponoć był kimś kto walczył wraz ze swoimi towarzyszami z samymi bogami i pokonał ich by uratować nasz świat, potem zniknął, a Wyklęci w swoich grobowcach opisali każdą sztukę, która ponoć ma pokonać go i właśnie po to tu jestem, chcę posiąść wiedzę jak pokonać kogoś, kto pokonał samych bogów, z dwóch powodów, pierwszy to ciekawość a drugi... Obawa, że za jakiś czas się z nim spotkam.
I w końcu przyszedł czas na cel Noira względem tego miejsca, jak się okazuje, był on zaciekawiony istotami o niewyobrażalnej potędze i tego jak ich pokonać, a przynajmniej jednego osobnika, nie mniej jednak trzeba było przyznać, wysoko sobie postawił poprzeczkę.
- W każdym razie, skoro jest tu Wraith, który był kompanem Iron'a sprzed ponad 3000 lat, to oznacza, że jest tu coś wartego uwagi, nie broniłby pierwszego lepszego grobowca.
To wyjaśnia też, czemu mimo wszystko nie poprzestał na samych wrotach i zapragnął iść dalej, dostał jasno do zrozumienia, że skoro strażnik jest tutaj, to musi on czegoś strzec, a skoro jest to sam towarzysz kogoś tak potężnego, musi być coś cennego w środku.
- Gdy już to przełkniecie to mnie dogońcie, ja idę dalej.
Dodał po chwili Czerwonooki po czym zaczął powoli iść do przodu, nie mniej jednak całe to wspominanie zaczęło mu narzucać kolejny potok myśli...
- Ciekawe czy Mimiko przeżyła wojnę z elfami... W sumie powinna być silna czy coś... Może też żyje dalej... Była wampirzycą po matce, może zdjęła to z siebie jak Tamiko... Oraz... CZEMU JA ZNOWU O TYM MYŚLĘ?! JESTEM W GROBOWCU ZAGINIONEJ CYWILIZACJI KTÓRY MOŻE ZAWIERAĆ PRADAWNE TAJEMNICE A JEDYNE O CZYM MYŚLĘ TO JAKAŚ GÓWNIARA! CZEMU CIĄGLE MAM UCZUCIE JAKBY KTOŚ CHLASTAŁ MNIE BATEM PO MÓZGU Z KAŻDĄ MYŚLĄ JAKA MI PRZYJDZIE! TO TAKIE IRYTUJĄCE!
Noir zatrzymał się na moment i schował twarz w dłoniach niego garbiąc się, przeżywał bardzo energicznie swoje rozterki wewnętrze szczególnie gdy rozumiał, że nie mają one nic wspólnego z jego aktualnym celem, nie mniej jednak nie mógł tego wyrzucić z głowy i raz po raz musiał do tego wracać, może to była chorobliwa ciekawość a może po prostu sam Noir miał jakieś natręctwa.
- Przestańcie się na mnie gapić!
Krzyknął ponownie i kopnął jakąś czaszkę ze wściekłości, wciąż wrażenie bycia obserwowanym przez nie było nie do zniesienia, szczególnie, że takie samo odczucie mogły mieć dziewczyny, co było dość... Dziwnym zjawiskiem, nie mniej jednak Noir zdawał się nie radzić sobie z tym, a może po prostu taki był jego sposób na odreagowanie.
- Dobra! Uspokój się! Najważniejsze, że elfy przegrały i nie przejęły totalnej władzy!
Chłopak odchylił się nieco w tył, rozłożył teatralnie ramiona po czym skierował głowę ku górze i zaczął się śmiać, a po chwili ponownie spuścił ręce i lekko się zgarbił by zaraz potem iść spokojnym krokiem w kierunku piramidy, chociaż zdawała się to być spora odległość, znacznie dalej niż mogło się wydawać, ale z drugiej strony, jemu się nie spieszyło.


Wraith - Wygląd

Offline

#25 2021-05-18 12:37:32

Cornelia Nixon
Administrator
Dołączył: 2021-05-13
Liczba postów: 15
Windows 7Opera 73.0.3856.427

Odp: Po prostu żyj

Blondynka drgnęła lekko, kiedy chłopak podszedł tak blisko niej. Wpatrywali się teraz prosto na siebie co budziło w niej dość duży dyskomfort. Nic więc też dziwnego, że minęła chłopaka przerywając tym samym kontakt wzrokowy i podeszła do jednego z szkieletów, który leżał na ziemi i zaczęła się mu uważniej przyglądać udając, że zastanawia się nad czymś niesłychanie interesującym.
-To jesteś pewna, że nadal chcesz jechać do tego miasta?- Zapytała się Arlene kiedy tylko usłyszała wzmiankę o wampirach, które lubią panoszyć się w takich miejscach. Krwiopijce byli fajni do momentu znajdowania się na kartach głupich historyjek, albo książek dla nastolatek, lub starych filmów, które czasami można było zobaczyć w kinie. Kiedy zaś zaczynały wychodzić do rzeczywistości Arlene miała wrażenie, że jakoś traciły na swojej atrakcyjności.
-Nie wiem...może...- Odpowiedziała spokojnie odrywając na chwilę wzrok od szkieletów. Wcześniej wydawało się jej, że na takim zadupiu nie może znajdować się nic interesującego, że tylko większa cywilizacja może zapewnić jej to czego potrzebuje. teraz musiała sama przed sobą niechętnie przyznać, że się dość mocno pomyliła. Żyła tyle lat w pobliżu czegoś tak niesamowitego a nawet nie zdawała sobie z tego sprawy.
-Nie można wziąć się znikąd...- Odparła Cornelia, kiedy Noir postanowił wyjaśnić im część genezy tych tajemniczych wyklętych.
-Kłóci się to z jakąkolwiek teorią. Co z teorią ewolucji, albo innymi rzeczami. Jeżeli tak naprawdę było to okazuje się, że cała ta wiedza, którą karmili nas w szkole jest błędna, a to oznacza, że całe podwaliny świata mogą legnąć w gruzach- Cornelia lubiła wiedzieć, lubiła podpierać się pewnymi faktami. Teraz nagle okazało się, że tak naprawdę cała wiedza świata może okazać się zupełnie zbędna, a wszyscy uczeni są po prostu w błędzie. Czy naprawdę można tak mało wiedzieć chociaż żyje się na tej samej ziemi po której stąpają tak dziwne istoty. Blondynka spojrzała na Arlene, która wstała ze skały i westchnęła ciężko. Ona również miała dość poważny problem, aby ułożyć sobie to w głowie.
-Zadałabym tobie jakieś pytanie, ale kompletnie nie wiem jakie- Odezwała się do Corneli, kiedy Noir oddalił się trochę od nich. Sama blondynka nie wiedziała co miałaby powiedzieć czy jaką decyzję podjąć. Nie czuła się pewnie...chyba po raz pierwszy od dłuższego czasu poczuła realne zagrożenie, które wynikało z tego, że nagle trafiła w miejsce, którego po prostu nie rozumiała.
-Nie wiem...- Wydusiła z siebie spuszczając lekko głowę. Do pewnego momentu wszystko wydawało się takie proste. Jej miasteczko było nudne, bez wyrazu...to inne miejsca miały być lepsze. A może to nie miejsce samo w sobie było złe, tylko ludzie...myśli kłębiły się w jej głowie.
-Zobaczmy gdzie nas to zaprowadzi...- Powiedziała i stawiła kilka kroków przed siebie, ale w pewnym momencie zatrzymała się odwracając się twarzą do przyjaciółki.
-Arlene...pamiętaj, że jeżeli będziesz chciała odpuścić...to zawsze możesz- Cornelia nie chciała jej zmuszać do czegoś czego być może nie chciała, ale brunetka jedynie uśmiechnęła się i zmarszczyła lekko brwi podchodząc do przyjaciółki.
-Ktoś musi być głosem rozsądku, którego i tak nie posłuchasz- Odparła i obydwie ruszyły drogą, którą przed chwilą szedł chłopak, aby zrównać z nim ostatecznie krok, ale ten ponownie zaczął mieć jakieś dziwne napady szału.
-Jeżeli aż tak chodzi ci ta dziewczyna po głowie...to znajdź ją- Mruknęła spokojnie, kiedy chłopak przestał świrować i chcieć przestać myśleć o tej jednej, którą nazywał Mimiko.
-Kim ta Mimiko właściwie jest...była?...no wiesz- Zapytała się Arlene wyraźnie zaciekawiona.


Arlene Gratton (#FF0000)klik

Kiran Shaw (#663300)klik

Offline

Użytkowników czytających ten temat: 0, gości: 1
[Bot] claudebot

Stopka

Forum oparte na FluxBB 1.5.7

Darmowe Forum
dsj2-top - turniejecsgooskiny - stoforum - www - psmta